mUltimate Chopin

op. 21, Koncert f-moll, cz. II

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis
Filtrowanie: 
Kategoria
Wszystkie
Niejasności graficzne
Interpretacje merytoryczne
Różnice w źródłach
Adiustacje redakcyjne
Poprawki i zmiany
Informacje źródłowe i stylistyczne
Artykulacja, akcenty, widełki
Wszystkie
Wysokość
Rytm
Łuki
Artykulacja, akcenty, widełki
Określenia słowne
Pedalizacja
Palcowanie
Ozdobniki
Skróty pisowni i inne
Ważność
Wszystkie
Ważne
Główne
Cofnij Wyczyść

Artykulacja, akcenty, widełki

t. 23

Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. II

Akcenty długie w A

!!!   miniat: nic.                     TGTU

Bez znaków w Wn1 (→Wf→Wa)

Krótkie akcenty w Wn2
..

Trudno stwierdzić, co kierowało sztycharzem Wn1 (→Wf→Wa), gdy pominął cztery bardzo wyraźne akcenty długie A. Być może uznał je za niepotrzebne wobec akcentów pr.r. W Wn2 akcenty odtworzono jako krótkie.

Porównaj to miejsce w źródłach »

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Akcenty długie , Adiustacje Wa , Błędy Wn , Adiustacje Wn

t. 23

Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. II

Akcenty długie w A (→Wn1)

!!!   miniat: nic.                 TGTU

Krótkie akcenty w Wf i Wn2

pod pięciolinią

Pionowe akcenty w Wa

pod pięciolinią (pierwszy EZnieU1)
..

Trzy akcenty w A mają różną długość – o ile pierwszy można śmiało uznać za akcent długi, o tyle kwalifikacja dwóch następnych nie jest jasna. Przyjmujemy, że są to długie akcenty, gdyż nie widać muzycznych powodów, by wszystkie te znaki nie były jednakowe (są one zresztą wyraźnie większe od akcentu pr.r. w poprzednim takcie). Tak też je zinterpretowano w Wn1, czego jednak nie odtworzono ani w Wf, ani w Wn2. W Wa użyto akcentów pionowych, co jest dość częstą adiustacją w tym wydaniu.

Porównaj to miejsce w źródłach »

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Niedokładności Wf

t. 23

Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. II

 w A, prawdopodobna interpretacja

!!!   miniat: 10 ostatnich szesnastek, tylko górna 5-linia.             TGTU

 w Wn (→Wf→Wa)

do b2, 3. od końca szesnastki
..

Znak  wpisany w A ma ramiona nierównej długości. Przyjmujemy – także w tekście głównym – że intencjonalny zasięg znaku wyznacza górne ramię, a ściśle mówiąc jego początkowy fragment, odseparowany od głównej części znaku wskutek przerwy w dopływie atramentu. W wydaniach wzięto być może pod uwagę dolne ramię, ale i tak znak w Wn (→Wf→Wa) jest jeszcze dłuższy, co z pewnością nie wynika z notacji A.

Porównaj to miejsce w źródłach »

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Niedokładności Wn , Niedokładności A

t. 24

Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. II

 w A

!!!   miniat: nic.             TGTU

Krótsze  w Wn (→Wf→Wa)

pod wiązaniem na 4
..

Skrócenie znaku  tak, by pasował do wiązania, to typowa niedokładność sztycharza Wn (→Wf→Wa).

Porównaj to miejsce w źródłach »

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Niedokładności Wn

t. 25-26

Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. II

 w t. 25-26 w A (→Wn)

!!!   miniat: nic.              TGTU

  w Wf

EZnieU

 w t. 26 w Wa

EZnieU tylko 26
..

W Wf – tak jak w naszych transkrypcjach – t. 26 wypada na nowej linii. Podział znaku  przeprowadzono w ten sposób, że w obu taktach wydrukowano odpowiednio skrócone widełki  (wedle stosowanej jeszcze wówczas dawniejszej konwencji). W Wa pominięto pierwszy z tych znaków.

Porównaj to miejsce w źródłach »

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Niedokładności Wf , Błędy Wa , Widełki dynamiczne kontynuujące