mUltimate Chopin

op. 21, Koncert f-moll, cz. III

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis

Zagadnienia : Adiustacje Wn

t. 7

Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III

Półnuty w A (→Wn1→Wf→Wa)

Punktowane półnuty w Wn2
..

Trudno przypuszczać, by brak przedłużenia tercji b-des1 mógł być skutkiem pomyłki Chopina, skoro w analogicznym t. 331 kropek w A także nie ma.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wn

t. 16

Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III

Oktawa w A i Wn2

!!!   miniat: nic.                    TGTU (nuta i Basso)

Samo f w Wn1 (→Wf→Wa)
..

Pominięcie na początku taktu w Wn1 (→Wf→Wa) nuty F, reprezentującej partię wiolonczel, to z pewnością przeoczenie sztycharza.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Błędy Wn , Adiustacje Wn

t. 29-31

Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III

Łuki 3-nutowe w A i Wn2

!!!   miniat: nic.                  EZTU

Łuki 4- i 5-nutowe w Wn1

EZnieU

Łuki 5-nutowe w Wf (→Wa)
..

Zakres łuków pr.r. A nie budzi wątpliwości, mimo że żaden z nich nie przekracza kreski taktowej (por. dokładniej zapisane łuki l.r.). Łuki Wn1, a w jeszcze większym stopniu Wf (→Wa), zadziwiają niedokładnością. Notację A prawidłowo odczytano tylko w Wn2.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Błędy Wf , Niedokładności Wn , Adiustacje Wn , Błędy powtórzone Wa

t. 29-32

Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III

4 akcenty długie w A

 i różne akcenty w Wn1

 i akcenty długie w Wf

 i akcenty na 2. miarę w Wa

4 krótkie akcenty w Wn2
..

Notacja akcentów w A jest wyraźna i jednoznaczna – cztery akcenty długie na 3. miarę każdego taktu. Mimo to w wydaniach nie odtworzono wiernie ani umiejscowienia, ani długości znaków. Wszystkie zmiany w Wn1 i Wf mają niewątpliwie przypadkowy charakter, co przy ciasno upakowanym tekście prowadzi do niejasności i utrudnia interpretację i odtworzenie ich pisowni. Akcenty rozpoczynają się niekiedy tak blisko , że wydaje się, iż oba znaki tworzą parę wspólnie akcentującą jedno uderzenie (Chopin dość często używał takich połączeń, ale tutaj A wyklucza takie rozumienie tych znaków). W Wf takie pary umieszczono na tyle niedokładnie, że w t. 30 i 32 znaki  zdają się przypadać dopiero na 3. miarę taktu. W Wa ujednolicono notację t. 30-32, uznając że całe pary  mają dotyczyć 2. miary; rodzaj użytych akcentów nie jest przy tym oczywisty, ale są one dłuższe niż np. znaki w t. 24-26 i 28. Wn2 odtwarza pisownię A, zastępując jedynie akcenty długie krótkimi.
Podobne niejasności i zniekształcenia pisowni występują także w t. 369-375.

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Akcenty długie , Adiustacje Wa , Niedokładności Wn , Niedokładności Wf , Adiustacje Wn

t. 30-32

Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III

Drobne nuty w A i Wn2

!!!   miniat: jw.                     wg miniatury (drobne jak TGTU, tylko na jednej lasce)

Normalne nuty w Wn1 (→Wf→Wa)

Drobne nuty proponowane przez redakcję

TGTU
..

Uproszczona notacja A, w którym towarzyszące partii solowej dwudźwięki akompaniamentu orkiestrowego wyodrębnione są jedynie drobniejszym pismem, zmyliła sztycharza Wn1 (→Wf→Wa), który nie zauważywszy różnicy wielkości nut, całe akordy wysztychował normalną czcionką. W Wf w t. 374-376 Chopin nie tylko skorygował ten błąd, ale także wyraźniej rozgraniczył partię solową od akompaniamentu. Tę ostatnią pisownię, jako najpóźniejszą i stanowiącą wyraźne ulepszenie, stosujemy także tutaj. Tekst partii solowej zgodny z intencją Chopina ukazał się drukiem po raz pierwszy w Wydaniu Narodowym.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Błędy Wn , Adiustacje Wn , Pominięcie korekty analogicznego miejsca