Zagadnienia : Akcenty długie
- « Poprzednia
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- Następna »
t. 83-84
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
Chopinowski akcent długi w tym takcie jest najdłuższym z podobnych znaków w całym odcinku obejmującym t. 81-124. Mimo to, przy porównaniu z następnymi, niewątpliwymi akcentami w podobnych frazach jego akcentujący charakter nie ulega wątpliwości. Umieszczenie go na końcu poprzedniego taktu to niewątpliwy błąd sztycharza Wn1 (→Wf→Wa). W Wn2 znak przeniesiono na właściwe miejsce, zachowano jednak jego odczytaną dosłownie, wyjątkową długość. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Akcenty długie , Błędy Wn , Adiustacje Wn |
|||||||||||
t. 90-92
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
W Wf pominięto akcent w t. 90, co jest niewątpliwie błędem. Znak dodano w Wa zapewne przez analogię z identycznym t. 92. Tak jak we wszystkich następnych, podobnych taktach, Wa ma krótkie akcenty (por. uwagi w t. 98-103, 106-108 i 114-116). kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Akcenty długie , Adiustacje Wa , Błędy Wf |
|||||||||||
t. 98-103
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
W tekście głównym podajemy akcenty l.r. w t. 98-99 i 102-103 według A i wzorującego się na nim Wn2. Wszystkie różnice między pozostałymi wydaniami można złożyć na karb błędów (pominięcie w Wf i opartym na nim Wa znaków w t. 98 i 103) lub niedokładności (zmiany długości akcentów). W rezultacie za zgodne z zapisem Chopina można uznać jedynie akcent w t. 98 w Wn1 i oba akcenty w Wf (t. 99 i 102), które choć na pierwszy rzut oka nieoczywiste, jeśli chodzi o rodzaj użytego akcentu, są jednak wyraźnie dłuższe od znajdujących się na tej samej stronie krótkich akcentów w t. 118. kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach zagadnienia: Akcenty długie , Błędy Wf , Niedokładności Wn , Niedokładności Wf , Adiustacje Wn , Niedokładności Wa |
|||||||||||
t. 105
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
Nie jest pewne, jaki rodzaj akcentu Chopin miał tu na myśli – znak jest wyraźnie krótszy od następnego akcentu i kilku innych, ale różnica w stosunku do tych w t. 99 i 102 jest bardzo niewielka. Biorąc pod uwagę synkopowy charakter tej półnuty oraz to, że wszystkie okoliczne akcenty długie dotyczą półnut lub motywów o długości półnuty, uznajemy go za długi. kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach zagadnienia: Akcenty długie , Niedokładności A |
|||||||||||
t. 106-108
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
Z dwóch akcentów długich pod akordami l.r. odtworzono w Wn1 (→Wf→Wa) tylko pierwszy i to pod partią pr.r. W Wa uzupełniono oba akcenty l.r., zapewne przez analogię do t. 90 i 92 oraz 114 i 116. W Wn2 przywrócono notację A. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Akcenty długie , Adiustacje Wa , Błędy Wn , Adiustacje Wn |
- « Poprzednia
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- Następna »