Atut - Autograf pierwszego Tutti


Data: 1833
Tytuł: 1r Concerto
Dedykacja: Brak

Atut obejmuje jedynie t. 1-138. Określenie "Solo" po ostatnim zapisanym takcie i znak, jakiego Chopin używał do identyfikacji punktów styczności fragmentów zapisywanych w różnych miejscach, dowodzą jednak, że autograf ten nie jest niedokończony, lecz stanowi uzupełnienie innego źródła (obecnie zaginionego). Ponieważ Atut służył za podkład do Wf, źródłem tym musiał być kompletny podkład do tego wydania, najpraw­dopodobniej autograf partii solowej całego Koncertu ([A]) w formie osobnego rękopisu lub jako część zaginionej rękopiśmiennej partytury całości ([P])*.

Atut był pisany pospiesznie, o czym świadczy spora ilość niedokładności, a także cechy graficzne – charakterystyczne haczyki przy laseczkach nutowych i innych pionowych liniach, niedbale wpisywane akolady, klucze i znaki przykluczowe. Niezamierzony ślad przenoszonego pospiesznie pióra zmylił sztycharza Wf w t. 39.

Przykłady niedokładnej notacji:

  • pominięcia znaków chromatycznych przy dolnych nutach oktaw, np. w t. 4, 12, 36 i 38, 41 i 44, 79 i 83, 91, 94;
  • inne oczywiste pominięcia znaków chromatycznych, np. w t. 36 i 128
  • niejasny zapis rytmiczny w t. 110.

Atut powstał zapewne ze względu na zmiany, które w tej części Chopin wprowadził w okresie między wykonaniem utworu w Warszawie w pażdzierniku 1830 r. a publikacją w 1833 r. (być może pod wpływem sugestii F. Kalkbrennera, by wykreślić fragment z partytury Koncertu; radę tę Chopin musiał dostać na przełomie października i listopada 1831 r.**). Pewne drobne zmiany wprowadzone zostały już po napisaniu Atut, w korekcie Wf – przykłady podane są w charakterystyce tego wydania.


* Więcej na temat rodzaju zaginionych źródeł – patrz charakterystyka A w I cz. Koncertu f op. 21.

** Chopin przyjechał do Paryża 5 X, a 27 XI Ludwika relacjonuje już bratu reakcję Elsnera na opisaną wcześniej przez Fryderyka propozycję Kalkbrennera.

Oryginał w: Österreichische Nationalbibliothek, Wiedeń
Sygnatura: Mus. Hs. 41.069