op. 11, Koncert e-moll, cz. I

Wn1 obejmowało Koncert w wersji na jeden fortepian oraz sprzedawane opcjonalnie głosy orkiestrowe. Zarówno niniejsza charakterystyka, jak i wszystkie uwagi szczegółowe odnoszą się – z nielicznymi tylko wyjątkami – do wersji na jeden fortepian, obejmującej partię fortepianu solo i autentyczne wyciągi fortepianowe partii orkiestrowych (Tutti).

Wn1 jest oparte najprawdopodobniej na odbitce korektorskiej Wf, nie uwzględniającej ostatnich poprawek Chopina (przykłady takich sytuacji – patrz charakterystyka Wf). Nosi ślady bardzo szczegółowej adiustacji wydawcy, dokonanej w większości już w trakcie druku, zawiera też dość liczne błędy. Niektóre z wprowadzonych zmian (np. cz. I, t. 391, 393, 453; cz. III, t. 139) uznawano dotychczas powszechnie za autentyczne, tak iż występują w znacznej większości późniejszych wydań zbiorowych. Jednakże brak wyraźnego potwierdzenia udziału Chopina w korekcie Wn1 czyni autentyczność wersji tego wydania bardzo wątpliwą. Świadczą o tym następujące argumenty:

• z korespondencji między wydawcami, Schlesingerem w Paryżu i Kistnerem w Lipsku, wynika, że Chopin bezpośrednio kontaktował się tylko z wydawcą paryskim, a ten dopiero oferował zakupione utwory swemu lipskiemu koledze. Wprowadzanie ulepszeń w Wn1 z pominięciem głównego, paryskiego kontrahenta byłoby niezręcznym posunięciem dla kompozytora rozpoczynającego wydawanie we Francji swych utworów;
• oprócz zmian, które mogłyby uchodzić za Chopinowskie, dokonano w Wn1 także innych, ewidentnie błędnych, których żadną miarą nie da się przypisać Chopinowi (np. w t. 190, 632).

Do podobnego wniosku prowadzi analiza Wn1 w Etiudach op. 10.

Wprowadzone w Wn1 adiustacje obejmują przede wszystkim uzupełnienia pominiętych przygodnych znaków chromatycznych, w olbrzymiej większości oczywiste. Poprawiono wszystkie tego rodzaju usterki wymienione w charakterystyce Wf, a także np. w t. 12, 139. Dodawano również znaki ostrzegawcze, np. w t. 14, 96, 211, 404, a ponadto:

• dodawano i modyfikowano łuki, np. w t. 8, 14-16, 153;
• uzupełniano drobne znaki artykulacyjne (kropki, akcenty itp.), np. w t. 20;
• zmieniano autentyczne kliniki na kropki staccato, np. w t. 29;
• poprawiono niektóre błędy wysokościowe, np. w t. 308, 326, 364, 378;
• poprawiono błędy i nieścisłości w zapisie rytmu, np. w t. 68 i 72 czy 141 (ale nie zmieniono najprawdopodobniej błędnych wiązań w t. 149), 162;
• uzupełniono rzekomo brakujące pauzy, np. w t. 76;
• wprowadzono podwójne kreski taktowe przy zmianach znaków przykluczowych w t. 221-222 i 355-356;
• zmieniano formę przednutek, np. z ćwierćnut na przekreślone ósemki w t. 250, z przekreślonych ósemek na nieprzekreślone w t. 255 i 257;
• uzupełniano znaki pedalizacji, np. w t. 394-395.

Nie ustrzeżono się przy tym przeoczeń i pomyłek, np. pozostawiono niepoprawione błędy w t. 483, 484, a ostrzegawczy , który powinien się znaleźć w t. 41, dodano w t. 42.

W Wn1 popełniono także szereg pospolitych błędów:

• rytmicznych, np. przeoczono kropkę przedłużającą w t. 182;
• wysokościowych, np. e² zamiast fis² w t. 223, A zamiast cis w t. 251, fis¹ zamaist dis¹ w t. 300, dis³ zamaist fis³ w t. 302;
• różnych przeoczeń, np. pominięto 3 znaki  w t. 299-301 (i kilka innych elementów notacji w tych taktach), chorągiewkę ósemkową w t. 319,  w t. 327.

Widoczne w prezentowanym egzemplarzu ołówkowe dopiski nie mają wartości źródłowej.