Atut - Autograf pierwszego Tutti

Autograf pierwszego Tutti

Autograf fragmentu, obejmujący wyciąg fortepianowy t. 1-138.

Więcej »

Wf - Wydanie francuskie

Wydanie francuskie

Maurice Schlesinger, Paryż, numer wydawniczy M.S.1409:
Wf1 – Pierwsze wydanie francuskie, VI 1833,

Pięć egzemplarzy lekcyjnych z naniesie­niami pochodzącymi od Chopina:
WfD – Egzemplarz Camille
O'Méara-Dubois,
WfFo – Egzemplarz Adèle Forest,
WfH – Egzemplarz Caroline Hartmann,
WfJ – Egzemplarz Ludwiki Jędrzejewicz,
WfS – Egzemplarz Jane Stirling.

Więcej »

Wn - Wydanie niemieckie

Wydanie niemieckie

Fr. Kistner, Lipsk, numer wydawniczy 1020.1021.1022.
Wn1 – Pierwsze wydanie niemieckie, XI 1833,
Wn2 – Poprawiony nakład Wn1, przed 1841,
Wn2a – Zmieniony nakład Wn2, po 1840,
Wn3 – Drugie wydanie niemieckie (opatrzone dodatkowym numerem wydawniczym 2340), 1858.

Więcej »

Wa - Wydanie angielskie

Wydanie angielskie

Wessel & Co, Londyn, numer wydawniczy (W & Co. No. 1086).
Wa1 – Pierwsze wydanie angielskie, V 1834,
Wa2 – Poprawiony nakład Wa1, ok. 1856-1860,
Wa3 – Zmieniony nakład Wa2, ok. 1868.

Więcej »

Filiacja źródeł

                             

Zasady tworzenia tekstu głównego
Koncertu e-moll op. 11, cz. I

Za podstawę przyjmujemy Wf jako jedyne kompletne źródło niewątpliwej autentyczności, w t. 1-138 porównane z Atut. Uwzględniamy Chopinowskie naniesienia w WfD, WfFo, WfS oraz te spośród naniesień w WfH, których cechy grafologiczne oraz treść merytoryczna wskazują z dużym prawdopodobieństwem na rękę Chopina (ograniczenie to dotyczy zwłaszcza palcowania). Przytaczamy także dwa warianty podane w wydaniu Koncertu redagowanym przez ucznia Chopina, Karola Mikulego (Kistner, Lipsk 1879).

Porządkujemy niekonsekwentne łukowanie i inne oznaczenia artykulacyjne, kierując się oczywistymi analogiami oraz udokumentowaną źródłowo w innych kompozycjach wiedzą o zwyczajach Chopina i typowych przeinaczeniach pierwodruków w tym zakresie. Aby nie przeciążać tekstu, w oczywistych sytuacjach nie stosujemy nawiasów. Tam gdzie zróżnicowanie może odpowiadać intencjom Chopina, pozostawiamy wersje źródłowe.

W kilku miejscach wątpliwości budzi forma graficzna i sposób wykonania przednutek pojedynczych. Zestawienie ich pisowni w autografach z tego okresu twórczości Chopina dowodzi, że formy inne niż przekreślone ósemki stosowane były jedynie wyjątkowo. Wszystkie problematyczne miejsca są omówione w uwagach do odpowiednich taktów.

Staramy się zachować charakterystyczne dla Chopina rozróżnienie między długimi i krótkimi akcentami. Brak autografu i widoczne niedokładności pierwszych wydań sprawiają, że precyzyjne odtworzenie intencji kompozytora nie zawsze jest możliwe (dotyczy to także przydzielenia akcentów do prawej lub lewej ręki).