op. 11, Koncert e-moll, cz. I

Filiacja źródeł

Zasady tworzenia tekstu głównego
Koncertu e-moll op. 11, cz. I

Za podstawę przyjmujemy Wf jako jedyne kompletne źródło niewątpliwej autentyczności, w t. 1-138 porównane z Atut. Uwzględniamy Chopinowskie naniesienia w WfD, WfFo, WfS oraz te spośród naniesień w WfH, których cechy grafologiczne oraz treść merytoryczna wskazują z dużym prawdopodobieństwem na rękę Chopina (ograniczenie to dotyczy zwłaszcza palcowania). Przytaczamy także dwa warianty podane w wydaniu Koncertu redagowanym przez ucznia Chopina, Karola Mikulego (Kistner, Lipsk 1879).

Porządkujemy niekonsekwentne łukowanie i inne oznaczenia artykulacyjne, kierując się oczywistymi analogiami oraz udokumentowaną źródłowo w innych kompozycjach wiedzą o zwyczajach Chopina i typowych przeinaczeniach pierwodruków w tym zakresie. Aby nie przeciążać tekstu, w oczywistych sytuacjach nie stosujemy nawiasów. Tam gdzie zróżnicowanie może odpowiadać intencjom Chopina, pozostawiamy wersje źródłowe.

W kilku miejscach wątpliwości budzi forma graficzna i sposób wykonania przednutek pojedynczych. Zestawienie ich pisowni w autografach z tego okresu twórczości Chopina dowodzi, że formy inne niż przekreślone ósemki stosowane były jedynie wyjątkowo. Wszystkie problematyczne miejsca są omówione w uwagach do odpowiednich taktów.

Staramy się zachować charakterystyczne dla Chopina rozróżnienie między długimi i krótkimi akcentami. Brak autografu i widoczne niedokładności pierwszych wydań sprawiają, że precyzyjne odtworzenie intencji kompozytora nie zawsze jest możliwe (dotyczy to także przydzielenia akcentów do prawej lub lewej ręki).