mUltimate Chopin

op. 21, Koncert f-moll, cz. II

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis

Zagadnienia : Adiustacje Wn

t. 22

Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. II

..

W A kasowniki podwyższające nuty des na d wpisane są dopiero na 4. mierze taktu. Mimo to nie ulega wątpliwości, że d jest wymagane w całej 2. połowie taktu. W Wn1 (→Wf→Wa, →Wn2) dodano  podwyższający des3 na d3 na początku 3. miary taktu (odnoszący się także do d4), ale tylko Wa i Wn2 mają odpowiedni znak przed przedostatnią szesnastką.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Adiustacje Wa , Znaki chromatyczne w różnych oktawach , Niedokładności Wn , Niedokładności Wf , Adiustacje Wn , Przeoczenia znaków aktualnej tonacji , Błędy A , Autentyczne korekty Wn

t. 23

Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. II

Akcenty długie w A

!!!   miniat: nic.                     TGTU

Bez znaków w Wn1 (→Wf→Wa)

Krótkie akcenty w Wn2
..

Trudno stwierdzić, co kierowało sztycharzem Wn1 (→Wf→Wa), gdy pominął cztery bardzo wyraźne akcenty długie A. Być może uznał je za niepotrzebne wobec akcentów pr.r. W Wn2 akcenty odtworzono jako krótkie.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Akcenty długie , Adiustacje Wa , Błędy Wn , Adiustacje Wn

t. 23

Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. II

Łuki w A, interpretacja kontekstowa

Łuki po 3 nuty w Wn1 (→Wf→Wa)

 EZnieU

Jeden łuk w Wn2

nad całą grupą
..

Łuki A są w 2. grupie szesnastek niejasne – odczytany dosłownie, pierwszy obejmuje 2 pierwsze nuty, a drugi trzy ostatnie. Porównanie z sąsiednimi, analogicznie zbudowanymi figurami pokazuje niedwuznacznie, że to drugi łuk zaczyna się niedokładnie (zbyt późno). W Wn1 (→Wf→Wa) przyjęto ich mniej prawdopodobne odczytanie, w którym każdy obejmuje trzy nuty. W Wn2 dwa łuki zastąpiono jednym (por. 1. uwagę w tym takcie).

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Niedokładne łuki A , Adiustacje Wn

t. 24

Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. II

2 półtaktowe łuki w A

!!!   miniat: nic.                TGTU (górne łuki)

4 krótsze łuki w Wn (→Wf→Wa)

EZnieU
..

W tekście głównym nad nutami podajemy dwa półtaktowe łuki, wpisane w A. W Wn (→Wf→Wa) każdy z nich podzielono na dwie części w miejscach podziału wiązań szesnastkowych partii pr.r. Jest to z pewnością dowolna zmiana dokonana przez sztycharza.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wn

t. 25

Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. II

Es1-G1-Es-G w A, odczyt dosłowny

G1-B1-Es-G w A (prawdopodobna interpretacja) i Wn2

G1-Es-G w Wn1 (→Wf→Wa)

Tu pusta klisza 
..

Akord zapisany w A, choć z harmonicznego punktu widzenia dopuszczalny, jest niemal na pewno błędny ze względu na nieuzasadnioną brzmieniowo komplikację pianistyczną. Nie jest jednak jasne, jaki akord Chopin miał na myśli:

  • G1-B1-Es-G wydaje się najnaturalniejsze – oktawowe przeniesienie akordów jest popularnym chwytem wirtuozowskiej faktury koncertującej (por. np. cz. III, t. 69 lub 511-513). Mielibyśmy wówczas do czynienia z typowym błędem tercjowym Chopina. Tak też zinterpretowano to w Wn2 i tę interpretację proponujemy jako tekst A;
  • G1-Es-G – lżejszy akord ze względu na bardzo niski rejestr (por. cz. III, t. 77). Także w tym wypadku w grę wchodziłby błąd tercjowy – Chopin mógł napisać prawidłowy akord, a następnie uznać dolną nutę za B1 i "poprawić" rzekomą pomyłkę, dopisując nutę o tercję niższą (najniższa nuta wydaje się być dopisana później). Scenariusz ten zakłada jednak popełnienie dwóch błędów – mylnej oceny wysokości napisanej nuty i pozostawienia jej, mimo że miała być usunięta (por. Etiuda Ges op. 10 nr 5, t. 83-84).

W każdym razie korekta Wn1 (→Wf→Wa) – prawdopodobnie Chopinowska – musi być uznana za ostateczną decyzję i tę wersję podajemy w tekście głównym.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Błąd tercjowy , Adiustacje Wn , Błędy A , Autentyczne korekty Wn , Połowiczne korekty