op. 49, Fantazja f-moll

Wn1 oparte jest na A i nie było korygowane przez Chopina. Nosi ślady szczegółowej adiustacji wydawcy, nie brak w nim jednak błędów.

Większość adiustacji to słuszne poprawki oczywistych na ogół usterek A:

• liczne uzupełnienia pominiętych przygodnych znaków chromatycznych, np. w t. 17 ( gis²), 18 ( H), 50-52 ( d¹, d²), 67 ( Ges₁), 74-75 ( e¹), 77-78 ( des³, es³), 87-88 ( a¹, a²), 91-92 (9 kasowników h, d), 106 ( d¹, d², d³), 135-136 ( d¹), 149-152 (8 bemoli ges);
• dodanie znaków ostrzegawczych, np. w t. 19 ( c¹, c³), 27 ( g¹);
• przywrócenie klucza basowego w t. 66.

Pewne usterki A pozostały jednak niedostrzeżone, np.:

• brak  przywracającego b w t. 18,  przywracającego gis¹ w t. 220 czy  przywracającego g² w t. 265;
• brak bemoli obniżających g¹⁽²⁾ na ges¹⁽²⁾ w t. 185 i 187;
• brak  podwyższającego as¹ na a¹ w t. 274 i es na e w t. 289.

Wśród adiustacji Wn1 jest też grupa zmian nieoczywistych, dowolnych lub wyraźnie błędnych, m.in.:

• dodanie oznaczeń artykulacji l.r. (staccato i łuków) w t. 1-16;
• przeniesienie  w t. 9 pomiędzy pięciolinie;
• drobne, ale niekiedy mogące wpłynąć na interpretację zmiany zakresu widełek dynamicznych, np. w t. 27, 109, 111 i analog., 110 i 114;
• przesunięcie szesnastki poza 3. ósemkę trioli w t. 77-78 i analog., wbrew Chopinowskiemu rozumieniu takich zestawień; podobnie na końcu t. 78, 80 i analog.;
• przeniesienie łuków l.r. w t. 86 i 89-90 pod nuty;
• przedłużenie (niejasnych w A) łuków w t. 94-95 i 98-99, a także 100-101.

Przykładowe błędy popełnione w Wn1 to:

• pominięcie łuków przetrzymujących as¹ w t. 14-15, h¹ w t. 17, B w t. 186;
• pominięcie pauzy dolnego głosu pr.r. w t. 21;
• jednogłosowy zapis akordu pr.r. w t. 25;
• niedokładności w odtworzeniu łuków, np. w t. 28, 78, 285-286, 321-322;
• niedokładności w umiejscowieniu wskazówek słownych,
  np. w t. 42-43, 62-63, 190-193;
• pominięcie znaków pedalizacji w t. 48, 49-50, 188, 198 i 199-200;
• podłączenie laseczek ćwierćnutowych do belek wiązań ósemko­wych w t. 47-50 i 58-59;
• pominięcie  w t. 112, cresc. - - w t. 178-179, i łuku w t. 234;
• pominięcie ćwierćnuty Es₁ w t. 186;
• błędne umiejscowienie łuku przetrzymującego dis¹ w t. 199-200.

Pewną trudność stanowi określenie, które akcenty są krótkie, a które długie, gdyż mimo iż stosowano znaki różniące się długością, różnice są często tak nieznaczne, że zdają się mieć przypadkowy charakter. Niemniej jednak w wielu miejscach można pokusić się o wyróżnienie dwóch rodza­jów znaków, np. wszystkie akcenty na str. 16 egzemplarza są o około 1/3 dłuższe od tych w t. 290-302.