ApI - Autograf roboczy partytury
Autograf roboczy partytury z 1827 r.
A - Autograf-czystopis
Autograf-czystopis służący za podkład do pierwszego wydania niemieckiego.
Wn - Wydanie niemieckie
Wf - Wydanie francuskie
WfSB - Późniejsze wydanie francuskie
Schonenberger, Paryż, numer wydawniczy S. 606, I-III 1840.
Filiacja źródeł
Źródło dodatkowe
Af – fragment autografu nieostatecznej redakcji wersji na 1 fortepian, przypuszczalnie pierwszej próby sporządzenia czystopisu całych Wariacji, mogącego służyć za podkład dla wydawcy. Składa się z jednej karty, na której z jednej strony zapisane jest 17 końcowych taktów 3. wariacji (t. 191-207), a z drugiej początek 5. wariacji (t. 255-267). Zwraca uwagę różnica w stopniu dopracowania obu stron Af – w wariacji III zapis jest w całości staranny, choć w partii solowej nie ma żadnych oznaczeń wykonawczych, natomiast w wariacji V oznaczeń jest dużo, ale niektóre z nich są wpisane z widocznym pośpiechem, niedokończone lub skreślone (dotyczy to zwłaszcza 3. i 4. linijki).
| War. III | skan | transkrypcja | redakcja |
|---|---|---|---|
| War. V | skan | trans. t. 255-263 | red. t. 255-263 |
| trans. t. 264-267 | red. t. 264-267 |
Zasady tworzenia tekstu głównego
Wariacji B-dur op. 2
Za podstawę przyjmujemy A z uwzględnieniem pochodzących najprawdopodobniej od Chopina zmian Wf. Nieskorygowane, prawdopodobne pomyłki A poprawiamy według ApI i Af. Zanotowane w ApI palcowanie Chopinowskie, które można uważać za uzupełnienie palcowania wpisanego w A, podajemy w nawiasach okrągłych.
pospieszne gryzmoły (can.. 263, pedały 264-5) i alternatywy nieskreślone (264 . i kli)
Wersje tego źródła uwzględniamy w tekście całości tylko w specjalnych sytuacjach [sprecyzować po całości] gdy można je uznać za równorzędne. Przywołujemy je także w uwagach, gdy źródła kompletne nie pozwalają na jednoznaczne i bezdyskusyjne ustalenie tekstu.
List do Matusz o przepisywaniu fort do War z jakiegoś innego egz.