mUltimate Chopin

op. 2, Wariacje, całość

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis
Filtrowanie: 
Kategoria
Wszystkie
Niejasności graficzne
Interpretacje merytoryczne
Różnice w źródłach
Adiustacje redakcyjne
Poprawki i zmiany
Informacje źródłowe i stylistyczne
Artykulacja, akcenty, widełki
Wszystkie
Wysokość
Rytm
Łuki
Artykulacja, akcenty, widełki
Określenia słowne
Pedalizacja
Palcowanie
Ozdobniki
Skróty pisowni i inne
Ważność
Wszystkie
Ważne
Główne
Cofnij Wyczyść

Artykulacja, akcenty, widełki

t. 23

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

staccato i kropki w ApI

Kliniki w A (→Wn→Wf,Wa,WfSB)
..

Zdaniem redakcji, pisząc ApI, Chopin oznaczył artykulację pochodu tercji za pomocą określenia słownego. Kropki staccato widoczne na 1. mierze taktu są prawdopodobnie późniejszym dopiskiem, sygnalizującym chęć tego elementu notacji.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany

t. 25

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

Krótkie akcenty w A (prawdopodobna interpretacja→Wn)

! miniat: wycinek Wn1, ten takt, tylko dolna 5-linia.                 TGTU = 2 krótkie akcenty 

Akcenty długie w A, możliwa interpretacja

! miniat: wycinek A.                     2 długie zamiast krótkich

Bez znaków w Wf

Pionowe akcenty w Wa
..

Akcenty w A są krótsze od tych nad nutami basowymi w tym takcie, ale różnica jest na tyle mała, że nie jest pewne, jakie znaki Chopin chciał tu widzieć.
Brak znaków w obu Wf jest albo przeoczeniem, albo adiustacją – ta druga możliwość wydaje się prawdopodobna zwłaszcza w przypadku WfSB, które było oparte na Wn2 i to w ostatnim okresie jego obecności na rynku, gdy zużycie płyt musiało być już co najmniej takie jak w egzemplarzu prezentowanym w naszym systemie. Widząc bardzo wyraźne zarysy usuwanych elementów, uznano być może, że akcenty nad d1 to ślady pierwotnych, błędnie umieszczonych znaków, a obowiązują jedynie akcenty na nutach basowych. W każdym razie, ewentualna Chopinowska korekta Wf1 wydaje się mniej prawdopodobna niż jedna z powyższych możliwości.
Zmiana kroju akcentów nad d1 na pionowe to charakterystyczna dowolność Wa.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Akcenty długie , Adiustacje Wa , Błędy Wf

t. 25-27

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

Akcenty długie w A (→Wn→Wf)

! miniat: wycinek t. 25, tylko dolna 5-linia.                TGTU = 5 długich

Pionowe akcenty w Wa

5 zamiast długich
..

Pięć akcentów nad kolejnymi podstawami basowymi ma w A różną, malejącą długość, jednak widać, że jest to niedokładność zapisu, gdyż tylko ostatni z nich można by w innym kontekście uznać za krótki. W Wn1 (→Wn2,Wf) akcenty również nie są jednakowe, ale i tu jest to zapewne spowodowane czynnikami natury graficznej – najkrótszy znak, nad es, jest wciśnięty pomiędzy nuty górnego głosu i nie mógł być dłuższy. Długie są także akcenty w Wn3, a i te w WfSB można za takie uznać. Natomiast w Wa zastąpiono akcenty poziome pionowymi, co jest częstą dowolnością wydawnictw Wessla, podobnej zmiany dokonano np. w całej tej linijce, jeszcze w t. 25 (patrz sąsiednia uwaga) i 27.

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Akcenty długie , Adiustacje Wa

t. 27

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

 w A, prawdopodobna interpretacja

! miniat: wycinek, tylko górna 5-linia + es1 l.r., 2. połowa taktu.                    TGTU

Akcent długi dla es1 l.r. w Wn1 (→Wn2,WfSB)

EZnieU

Krótki akcent nad a w Wf1

EZnieU1 akcent nad a

Pionowy akcent nad es1 w Wa

EZnieU2

Akcent długi nad F w Wn3

EZnieU1 tylko nad F
..

Interpretacja widocznego w A znaku  przysporzyła kłopotów najpierw sztycharzowi Wn, a później także pozostałych wydań. Zdaniem redakcji są to widełki diminuendo po , podobnie jak w t. 20, 24 czy 28, a znak odnosi się raczej do pr.r. W Wn1 (→Wn2→WfSB) znak umieszczono przy laseczce ćwierćnuty es1 l.r., tak iż można w nim widzieć akcent długi dla tej nuty, co od strony graficznej można uznać za możliwą interpretację zapisu A. Znak Wn1 zinterpretowano jako akcent nad es1 także w Wa, nadając mu postać akcentu pionowego (tak jak poprzednim akcentom w t. 25-27). Natomiast w Wf znak Wn1 przesunięto jeszcze niżej, co dało akcent nad ósemką a. Najdalej idącej adiustacji dokonano w Wn3, w którym akcent przeniesiono nad basową półnutę F, uznając go za kontynuację ciągu akcentów nut basowych.

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Akcenty długie , Niedokładności Wn , Niedokładności Wf , Zakresy widełek dynamicznych

t. 28-29

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

 w A

! miniat: wycinek od c4 do g3, tylko górna 5-linia.                EZTU = sf + 

 w Wn (→WfSB)

EZTU sf + EZnieU widły

Akcent długi w Wf

EZnieU2 = sf + akcent długi 

Akcent w Wa

EZTU sf + EZnieU1 akcent
..

W wyniku pozornie nieznacznych przesunięć widełek  najpierw w Wn, a następnie w Wf i Wa, w tych ostatnich wydaniach znak przybrał formę akcentu na c4, osobnego lub skojarzonego ze . Odbiega to dość znacznie od zapisu A, w którym znak dotyczy raczej motywu b3-g3.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Niedokładności Wn , Niedokładności Wf , Zakresy widełek dynamicznych , Niedokładności Wa