WfSf - Egzemplarz Schiffmacher


Wydawca: Brandus et Cie
Data: (1853-1859)
Numer wydawniczy: M.S. 2494
Tytuł: Scherzo
Dedykacja: Mademoiselle Adèle de Furstenstein

Egzemplarz Wf2 ze zbioru należącego być może do ucznia Chopina, Josepha Schiffmachera*. W zbiorze zawarte są utwory Chopina zawiera­jące z pewnością lub dużym prawdopodobieństwem naniesienia dodane ręką kompozytora – Koncert e op. 11 (WfH) i Bolero op. 19 (WfSf). Pozwala to przypuszczać, że wpisane do egzemplarza Scherza warianty, melodyczny w t. 522 (gis2 obniżone na g2) i harmoni­cz­ny w t. 550 (pryma akordu C obniżona na Ces), mogą być autentyczne, mimo iż nie zostały wpisane przez Chopina – Wf2 ukazało się najprawdo­podobniej po jego śmierci**.

Oprócz wspomnianych wariantów w WfSf znajdują się liczne palcowania oraz szereg innego rodzaju wpisów, np.:

  • poprawki błędów lub niedokładności druku – dodane łuki przetrzymujące, np. w t. 6-7, 266-268, 271-274,  nad mordentem w t. 74,  podwyższający a3 na ais3 w t. 477,  obniżający cis3 na c3 w t. 493 i 521, kasowniki podwyższające ges2-ges3 na g2-g3 w t. 706, 8a w t. 262, zmiana c na des w t. 142, h1 na gis1 w t. 307, 
  • dopiski ułatwiające wykonanie à vista, np. przygodne znaki ostrzegawcze (t. 172, 316, 332, 418, 434, 478, 492, 521, 537, 728) czy nazwy nut przy najniższych basach (np. 6 nut na s. 14 egzemplarza, t. 466-488),
  • wskazówki wykonawcze –  w t. 436 i  w t. 444.

Naniesienia robione były ołówkiem lub atramentem, co sugeruje, że dodawano je w różnym czasie. Nie są także jednolite, jeśli chodzi o charakter pisma, przy czym większość znaków wpisanych atramentem zdradza duże podobieństwo do pisma Chopina, co może sugerować przepisanie ich z innego egzemplarza z naniesieniami kompozytora.

Palcowania nie proponujemy jako wariantu ????? przemyśleć!!!!

Żaden niepotwierdzony w innych źródłach wpis z tego egzemplarza nie został uwzględniony w tekście głównym. 


* sugestia J. J. Eigeldingera, Chopin w oczach swoich uczniów, Kraków 2010, s. 291-293.

** przybliżone datowanie za Annotated Catalogue online, 31-1a-BR. Adres wydawcy podany na stronie tytułowej był aktualny od stycznia 1851 (Anik Devriès, François Lesure: Dictionnaire des éditeurs de musique français, t. 2: 1820–1914, Genewa 1988).

Oryginał w: Zbiory Jana Marisse'a Huizinga, Assen
Sygnatura: Brak