mUltimate Chopin

op. 11, Koncert e-moll, cz. II

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis
Filtrowanie: 
Kategoria
Wszystkie
Niejasności graficzne
Interpretacje merytoryczne
Różnice w źródłach
Adiustacje redakcyjne
Poprawki i zmiany
Informacje źródłowe i stylistyczne
Notacja
Wszystkie
Wysokość
Rytm
Łuki
Artykulacja, akcenty, widełki
Określenia słowne
Pedalizacja
Palcowanie
Ozdobniki
Skróty pisowni i inne
Ważność
Wszystkie
Ważne
Główne
Cofnij Wyczyść

t. 53

Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. II

 w Wf

!!!   miniat: 2. połowa taktu, tylko górna 5-linia, bez napisu.                     EZnieU

 w Wn

EZnieU1

w Wa

EZTU
..

Różnice zapisu ćwierćnuty fis1 na początku 2. połowy taktu to przypuszczalnie wynik pomyłki sztycharza Wf i adiustacji pozostałych wydawców. Punktowana ćwierćnuta wersji Wf i Wn – bez względu na sposób zapisu – powoduje chwilowe rozszczepienie najniż­szego z trzech górnych głosów, do tego momentu prowadzonych konsekwentnie od początku tej frazy w t. 52. Z tego względu za najprawdopodobniej poprawną uważamy występującą w Wa ćwierćnutę, przy której naturalny postęp trzech górnych głosów, odpowiadających partiom I i II skrzypiec oraz altówek, pozostaje zachowany.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Błędy Wf , Adiustacje Wn

t. 53

Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. II

Rytm Wf, odczyt dosłowny

!!!   miniat: 2. połowa taktu, tylko górna 5-linia, bez napisu.              tu EZnieU (ósemka i łuczek górnego głosu + 2 nuty, 4 beleczki i 2 kropki na 4. mierze + łuk l.r.)

Wf (prawdopodobna interpretacja→Wn,Wa)

 EZTU

Możliwa interpretacja Wf

EZnieU2 = dodatkowe kropki, szesnastka i łuk w górnym głosie + to, co przedtem w dolnych

Zestawienie Wffort i Wfork

EZnieU3
..

Odtworzona dosłownie notacja Wf musi być uznana za niedokładną, jeśli wartości rytmiczne w 2. połowie taktu są prawidłowe (pomijamy nieistotną w tym miej­scu kwestię ćwierćnuty fis1 na 3. mierze taktu, która omówiona jest osobno). Z tego względu w tek­ś­cie głównym przesuwamy ósemkę h1 przed końcową szesnastkę wyciągu fortepianowego; w ten sam spo­sób pisownię tę zmieniono zarówno w Wn, jak i Wa. Z drugiej strony, można sobie wyobrazić sytuację, w której właśnie rozplanowanie tekstu odzwierciedla zamierzoną relację partii solowej i akompaniamentu – równoczesne wykonanie ostatniej nuty taktu we wszy­stkich partiach – a błędny jest rytm górnego głosu. Prowadzi to do wersji podanej jako alterna­tywna interpretacja pisowni Wf.
W zestawieniu partii solowej z partią orkiestry Wfork, a więc przy wykonywaniu Koncertu z orkiestrą, wspomniana relacja równoczesności również zachodzi, gdyż w głosach instrumentów smyczkowych – skrzypiec i wiolonczel – kończąca takt nuta jest ósemką: . Prowadzi to do ostatniej z podanych wersji, w której prawidłowe elementy notacji Wf to wartość ósemki w partii solowej i podpisanie nut, a błędny jest rytm punktowany dwóch dolnych głosów.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Niedokładności Wf , Adiustacje Wn

t. 53

Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. II

Bez określenia w źródłach

[Solo] proponowane przez redakcję 
..

W tekście głównym dodajemy wskazówkę [Solo], aby podkreślić przynależność do partii solowej ósemki h1, oddzielonej od dalszej części frazy wskutek przyjętego podziału na systemy.

kategoria redakcyjna: Adiustacje redakcyjne

t. 53

Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. II

Łuk w Wf (→Wa)

Bez łuku w Wn
..

Brak łuku uważamy za przeoczenie sztycharza Wn1, choć nie można wykluczyć dodania go w ostatniej fazie korekt Wf.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Błędy Wn

t. 54

Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. II

Bez łuków w Wf (→Wa,Wn1→Wn2)

!!!   miniat: pół taktu, tylko dolna 5-linia.               Tu pusta klisza 

Łuk w Wn3

EZnieU1 (tylko 1!)

Alternatywna propozycja redakcji (2 łuki)

EZnieU
..

Wf (→Wa,Wn1→Wn2) nie ma w tym takcie – inaczej niż w analogicznym t. 13 – łuków l.r. W Wn3 dodano łuk nad 1. połową taktu; trudno stwierdzić, czym kierował się adiustator, dodając tylko jeden łuk w tym takcie. W tekście głównym zachowujemy pisownię Wf, gdyż Chopin najprawdopodobniej uważał za wystarczające określenie legato – por. np. Koncert f op. 21, cz. I, t. 139, w którym określenie sempre legato zastępuje łuki występujące w analogicznym miejscu. Z drugiej strony, niewykluczone, że legato zostało dodane jako łatwiejszy sposób skorygowania przypadkowo pominiętych łuków – w całym temacie (t. 54-62) Chopin opatruje akompaniament łukami już od następnego taktu (z wyjątkiem t. 58). Z tego względu jako alternatywne rozwiązanie proponujemy uzupełnienie łuków w omawianym takcie.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wn , Legato i łuki