t. 7
|
Utwór: op. 10 nr 3, Etiuda E-dur
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Niedokładności Wf |
||||||||||||
t. 7
|
Utwór: op. 10 nr 3, Etiuda E-dur
..
Akcent w 1. połowie tego taktu można w A odczytywać jako krótki lub długi. Na drugą możliwość wskazuje jeszcze krótszy akcent l.r. w 2. połowie taktu i kontekst melodyczny. kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach zagadnienia: Akcenty długie |
||||||||||||
t. 7
|
Utwór: op. 10 nr 3, Etiuda E-dur
..
Akcent w 1. połowie taktu można w A odczytywać jako długi lub krótki. Wyraźnie dłuższy znak zapisany jest także w AI. Z drugiej strony, porównanie z analogicznymi akcentami w 2. połowie tego taktu i w t. 1-2 sugeruje tę drugą możliwość i tak ten znak zrozumiano w Wf (→Wn,Wa). Zdaniem redakcji kontekst, zwłaszcza harmoniczny, może usprawiedliwiać wyróżnienie tej nuty dłuższym akcentem. kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne zagadnienia: Akcenty długie |
||||||||||||
t. 7
|
Utwór: op. 10 nr 3, Etiuda E-dur kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wa , Adiustacje Wn |
||||||||||||
t. 8
|
Utwór: op. 10 nr 3, Etiuda E-dur
..
W tekście głównym uwzględniamy palcowanie dopisane przez Chopina w WfD i łuk, obejmujący tę grupę szesnastek w A. Identyczne palcowanie, dokładniej oznaczone, podał Fontana w Wa. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Naniesienia w egzemplarzach lekcyjnych , Adiustacje Wa , Dopiski WfD |