op. 28 nr 1, Preludium C-dur

W Wn2 poprawiono wiele błędów Wn1, np. w tym Preludium szesnastkę f na g w t. 29. Uzupełniono większość znaków chromatycznych tam, gdzie braku nie zauważył adiustator Wn1. Wprowadzono również szereg dowolnych zmian, z których jedną z najważniejszych jest ujednolicenie w tym Preludium rytmu partii pr.r. poprzez zmianę w drugiej części utworu autentycznych kwintol na rozpoczynające się pauzą pary triol. Znaczącej, całkowicie dowolnej ingerencji dokonano również w Preludium F nr 23, zmieniając es² na c² w t. 21. Inne zmiany w miejscach, w których nie widać dostatecznego uzasadnienia dla ingerencji w tekst Wn1 obejmują:

• dodanie łuków przetrzymujących w Preludium A nr 7, t. 7 i 13;
• zmianę cis na dis na 2. mierze t. 2 w Preludium E nr 9.

Wśród zmian, które można uznać za mniej lub bardziej uzasadnione, należy wymienić:

• dodanie  w Preludium G nr 3, t. 14;
• dodanie znaków chromatycznych – kasowników ostrzegawczych przed d² w Preludium e nr 4, t. 18, d¹ w Preludium fis nr 8, t. 9, kasowników obniżających cis na c w t. 12-13 w Preludium h nr 6,
   podwyższającego d² na dis² w Preludium A nr 7, t. 11, kasowni­ków przywracających a¹ w t. 4 i d³ w t. 23 w Preludium fis nr 8, bemoli ostrzegawczych przed es w t. 12 i as² w t. 30 Preludium b nr 16;
• dodanie przeoczonych przez Fontanę dodatkowych wiązań ósemkowych w Preludium D nr 5, t. 4 i 36;
• zmianę d¹-d² na dis¹-dis² na końcu t. 30 Preludium gis nr 12;
• dodanie przeoczonych przez Chopina kasowników podwyższających ces⁽¹⁾ na c⁽¹⁾ w t. 5 Preludium es nr 14 oraz obniżającego c¹ na ces¹ w t. 12 Preludium Des nr 15;
• zmiany w Preludium Des nr 15 – as na b w t. 2, oktawy na sekstę w t. 33 i 49, dis¹ na e¹ w akordzie w t. 70;
• dodanie pominiętego w Wn1 es¹ w t. 17 Preludium f nr 18.

Poprawiono także niektóre błędy popełnione jeszcze w KF, w tym takie, w których bezbłędne odgadnięcie Chopinowskiego tekstu jest bardzo mało prawdopodobne. Wskazuje to na Wf jako dodatkowe źródło użyte do porównania w miejscach wątpliwych:

• dodanie  w t. 83 Preludium Des nr 15,
• poprawki w t. 15-16 Preludium F nr 23.

Oczywiście, także niektóre adiustacje z poprzedniej grupy mogły być zaczerpnięte z Wf, tam jednak możliwe było wprowadzenie ich na podstawie porównania z analogicznymi taktami.

Zwraca uwagę nierówny poziom adiustacji – mimo licznych trafnych inge­ren­cji szereg błędów Wn1, nawet rażących, pozostało niepoprawionych, jak np.:

• błędna wysokość przednutki w Preludium gis nr 12, t. 26,
• równoczesne uderzenie es¹ w pr.r. i des w l.r. w prowadzonym unisono Preludium es nr 14, t. 3,
• błędne nuty w akordach l.r. w Preludium As nr 17, t. 21 i 26.

Nie poprawiono także sporej liczby błędów możliwych do wykrycia przy porównaniu z KF, co może sugerować, że adiustator Wn2 nie miał już dostępu do tego rękopisu*, np.:

• błędne akordy w t. 11 Preludium e nr 4,
• zmieniona kolejność szesnastek w t. 2 i błędny akord w t. 24 Preludium b nr 16,
• oktawa zamiast pojedynczej nuty w Preludium B nr 21, t. 50,
• błędne nuty w Preludium d nr 24, t. 5 i 23, 26, 42, 72.

^* Tam, gdzie w podobnych sytuacjach trafne poprawki błędów Wn1 jednak wprowadzono, np. w t. 53 i 61 Preludium Es nr 19, podstawą adiustacji mogło być Wf.