op. 28 nr 1, Preludium C-dur

Pierwsze wydanie francuskie, oparte na A, w którym cykl Preludiów po­dzie­lono na dwa zeszyty po 12 utworów. Chopin niemal na pewno nie brał udziału w jego przygotowaniu – korektę Wf1, w tym uzupełnienia znaków chromatycznych i pedalizacji, przeprowadził Julian Fontana*. Przykłady takich uzupełnień i innych ważniejszych zmian można znaleźć np. w Preludiach:

• h nr 6, t. 12-14 (dodane kasowniki c), fis nr 8, t. 4 (dodany a¹), 21 (dodany  gis²) i 23 (dodany d³), E nr 9, t. 7 (dodane kasow­niki f), 
• fis nr 8, t. 9 (pominięty zbędny h), gis nr 12, t. 37 (usunięte zbędne krzyżyki ais¹⁽²⁾),
• E nr 9, t. 12, Des nr 15, t. 81, Es nr 19, t. 69 (dodany znak ),
• gis nr 12, t. 64 (dodana pedalizacja), Es nr 19, t. 53 (uzupełniona pedalizacja),
• Des nr 15, t. 70 (zmiana dolnej nuty akordu z dis¹ na e¹),
• f nr 18, t. 10-12 (dodane osobne kliniki dla l.r.), t. 13-14 (dodane osobne łuki l.r.),
• g nr 22, t. 8 (poprawka błędu rytmicznego). 

W Wf1 popełniono cały szereg błędów i niedokładności, np.:

• błędne nuty w Preludiach h nr 6, t. 19, fis nr 8, t. 1-2, cis nr 10, t. 2; gis nr 12, t. 1, Fis nr 13, t. 22, es nr 14, t. 4, b nr 16, t. 43, Es nr 19, t. 21, g nr 22, t. 41;
• pominięcie wydzielonych, wewnętrznych nut akordów (c¹ i b) w t. 58-59 Preludium B nr 21;
•  zamiast przednutki w Preludium H nr 11, t. 21;
•  zamiast  w Preludiach es nr 14, b nr 16 i f nr 18;
•  zamiast  i znaku arpeggia w Preludium As nr 17, t. 43;
• przeoczenia różnych elementów zapisu, takich jak np.:

– arpeggio w Preludium a nr 2, t. 22,

– widełki  lub  w Preludiach G nr 3, t. 17-18, e nr 4,

t. 17-18, E nr 9, t. 10-11,

– łuki przetrzymujące w Preludiach E nr 9, t. 12, gis nr 12, t. 32,

– łuki, np. w Preludiach gis nr 12, t. 28-30, g nr 22, t. 35-37,

– znaki chromatyczne, np. w Preludium gis nr 12, t. 35,

– akcenty, np. w Preludiach gis nr 12, t. 61, Des nr 15, t. 87,

– dodatkowe laseczki ćwierćnutowe w Preludiach Des nr 15,

t. 19, Es nr 19, t. 62-63,

–  w Preludium Des nr 15, t. 43, sempre  w Preludium d nr 24,

t. 66,

– cresc. - - w Preludium b nr 16, t. 10-14,

– palcowanie w Preludium b nr 16, t. 22-23 i 41,

– nuty w Preludium As nr 17, t. 77,

– znaki pedalizacji w Preludium B nr 21, 12-13 i 57,

– kropki staccato w Preludium g nr 22, t. 17, 19 i analog.

• niedokładnie odtworzone znaki  lub  w Preludiach h nr 6, t. 1-2 i analog.;
• znaki chromatyczne przy niewłaściwych nutach dwudźwięków w Preludium B nr 21, t. 6 i 44.

Nie poprawiono także wielu wyraźnych niedokładności A, zwłaszcza jeśli chodzi o pominięte znaki chromatyczne, np. w Preludiach A nr 7, t. 11 i 13, fis nr 8, gis nr 12, t. 24-32 czy As nr 17, t. 44-50.

Jedną z najważniejszych, nieautentycznych zmian w stosunku do A jest sposób, w jaki odtworzono kombinację rytmów punktowanych i triol ósemkowych w Preludium E nr 9.

W Preludium C najpoważniejszą usterką jest dodatkowa, błędna nuta E w ostatnim takcie.

^* Kompozytor sam to stwierdza w liście do Fontany z 8 sierpnia 1839 r.: "Pleyel do mnie pisał, żeś bardzo obligeant, żeś poprawił Preludia". Fontana mógł wprawdzie listownie konsultować z Chopinem jakieś problematyczne sytuacje, żaden ślad tego rodzaju korespondencji się jednak nie zachował i wydaje się to mało prawdopodobne.