t. 29-32
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
Osiem znaków staccato na pierwszych ćwierćnutach tych taktów (w obu rękach) ma w A postać wyraźnych kliników (tylko znak w l.r. w t. 30 można by w innym kontekście uznać za kropkę). Mimo to w wydaniach odtworzono je jako kropki, co jest uproszczeniem charakterystycznym dla sztycharza Wn1, niepoprawionym w żadnym z pozostałych wydań. Brak znaku pr.r. w t. 31 to oczywiste przeoczenie Wn1 (→Wf→Wa). kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Niedokładności Wn , Błędy Wn , Kliniki |
||||||||||||||||
t. 29-32
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
Notacja akcentów w A jest wyraźna i jednoznaczna – cztery akcenty długie na 3. miarę każdego taktu. Mimo to w wydaniach nie odtworzono wiernie ani umiejscowienia, ani długości znaków. Wszystkie zmiany w Wn1 i Wf mają niewątpliwie przypadkowy charakter, co przy ciasno upakowanym tekście prowadzi do niejasności i utrudnia interpretację i odtworzenie ich pisowni. Akcenty rozpoczynają się niekiedy tak blisko , że wydaje się, iż oba znaki tworzą parę wspólnie akcentującą jedno uderzenie (Chopin dość często używał takich połączeń, ale tutaj A wyklucza takie rozumienie tych znaków). W Wf takie pary umieszczono na tyle niedokładnie, że w t. 30 i 32 znaki zdają się przypadać dopiero na 3. miarę taktu. W Wa ujednolicono notację t. 30-32, uznając że całe pary mają dotyczyć 2. miary; rodzaj użytych akcentów nie jest przy tym oczywisty, ale są one dłuższe niż np. znaki w t. 24-26 i 28. Wn2 odtwarza pisownię A, zastępując jedynie akcenty długie krótkimi. kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach zagadnienia: Akcenty długie , Adiustacje Wa , Niedokładności Wn , Niedokładności Wf , Adiustacje Wn |
||||||||||||||||
t. 30-32
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
Uproszczona notacja A, w którym towarzyszące partii solowej dwudźwięki akompaniamentu orkiestrowego wyodrębnione są jedynie drobniejszym pismem, zmyliła sztycharza Wn1 (→Wf→Wa), który nie zauważywszy różnicy wielkości nut, całe akordy wysztychował normalną czcionką. W Wf w t. 374-376 Chopin nie tylko skorygował ten błąd, ale także wyraźniej rozgraniczył partię solową od akompaniamentu. Tę ostatnią pisownię, jako najpóźniejszą i stanowiącą wyraźne ulepszenie, stosujemy także tutaj. Tekst partii solowej zgodny z intencją Chopina ukazał się drukiem po raz pierwszy w Wydaniu Narodowym. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne zagadnienia: Błędy Wn , Adiustacje Wn , Pominięcie korekty analogicznego miejsca |
||||||||||||||||
t. 30-32
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
W Wf znaki w t. 30 i 32 umieszczone są niedokładnie, tak iż można odnieść wrażenie, że wraz z akcentami dotyczą wspólnie 3. miary taktu. kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach zagadnienia: Niedokładności Wf |
||||||||||||||||
t. 31-32
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
W tekście głównym podajemy łuk A (→Wn). W wyniku niestarannej pracy sztycharzy łuki w Wf i Wa są z pewnością błędne. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Błędy Wf , Niedokładności Wa |