mUltimate Chopin

op. 35, Sonata b-moll, cz. II

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis
Filtrowanie: 
Kategoria
Wszystkie
Niejasności graficzne
Interpretacje merytoryczne
Różnice w źródłach
Adiustacje redakcyjne
Poprawki i zmiany
Informacje źródłowe i stylistyczne
Notacja
Wszystkie
Wysokość
Rytm
Łuki
Artykulacja, akcenty, widełki
Określenia słowne
Pedalizacja
Palcowanie
Ozdobniki
Skróty pisowni i inne
Ważność
Wszystkie
Ważne
Główne
Cofnij Wyczyść

t. 140-141

Utwór: op. 35, Sonata b-moll, cz. II

Łuki KG (odczyt dosłowny) i Wa

!!!   miniat: te takty, tylko górna 5-linia, bez dolnych wideł.        EZTU (kawałek lewego łuku i cały prawy)

Łuki KG, interpretacja kontekstowa

EZnieU1

Łuk w Wn

EZnieU2
..

Zasięg łuków w KG jest niejasny ze względu na nonszalancki sposób ich pisania, a także przejście na nową linię tekstu (od t. 141). Za odczytanie dosłowne przyjmujemy podział łuków na kresce taktowej, gdyż na początku t. 141 nie ma dokończenia poprzedniego łuku. Tak podzielony łuk ma również Wa, oparte na podkładzie, w którym łuki były najprawdopodobniej dopisane przez Chopina (w tym fragmencie). Wersję tę podajemy zatem w tekście głównym. Zdaniem redakcji jednak, bardziej uzasadnione jest odczytanie łuków KG z podziałem po 1. ćwierćnucie t. 141. Łuk Wn jest raczej niedeterminującym frazowania wyjściem awaryjnym, niż próbą odtworzenia notacji KG.

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Błędy Wf , Niedokładności KG , Autentyczne korekty Wa

t. 142

Utwór: op. 35, Sonata b-moll, cz. II

..

Bemol ostrzegawczy przed ces1 dodano w Wf3 (→Wf4), Wn i Wa2.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Znaki ostrzegawcze

t. 143

Utwór: op. 35, Sonata b-moll, cz. II

d1 w KG (→Wn) i Wf (→Wa1)

!!!   miniat: ten takt, tylko górna 5-linia, bez wideł.         Tu pusta klisza 

des1 w Wa2

TGTU
..

Abstrahując od nieortograficznej notacji, wersja z d1 (=eses1) jest brzmieniowo niewykluczona. Mimo to, zdaniem redakcji jest bardzo prawdopodobne, że brak  przywracającego des1 to pomyłka Chopina. Świadczą o tym:

  • pisownia t. 184-185, dowodząca dbałości Chopina o precyzyjne rozróżnienie notacji enharmonicznej nut d i eses;
  • duża liczba sytuacji, w których w utworach Chopina brak znaku, odwołującego występującą wcześniej alterację; 
  • bemol przywracający des1, dodany w Wa w analogicznym t. 183; podkład do Wa1 był korygowany przez Chopina, więc dodatek ten może od niego pochodzić.

W omawianym t. 143  przed des1 znajduje się tylko w Wa2. Natomiast w Wn2 dodano  przed ces1, co można by uznać za mechaniczną pomyłkę, gdyby nie to, że identyczne uzupełnienie wprowadzono w t. 183.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Błędy Wf , Błędy Wa , Przeoczenia odwołania alteracji , Błędy Wn , Adiustacje Wn , Błędy KG

t. 145-147

Utwór: op. 35, Sonata b-moll, cz. II

Łuk w t. 145-146 w KG (→Wn)

!!!   miniat: t. 145-146 i półnuta 147, tylko górna 5-linia, ścieśnione.   Tu EZnieU (łuk i kawałek)

Bez łuku w t. 145-146 w Wf1 (→Wf2)

EZnieU tylko "kawałek" 147

Łuk tenuto w Wf3 (→Wf4)

EZTU (łuk i kawałek)

Łuk w t. 145-148 w Wa

EZnieU1 (tylko długi kawałek, bez końcówki)
..

Obie pisownie łuku w t. 145-146 – KG (→Wn) i Wf3 (→Wf4) – znaczą w zasadzie to samo, jednak notacja użyta w Wf akcentuje konieczność zatrzymania pełnej wartości rytmicznej akordu w t. 146, co często nie jest przestrzegane w przypadku ostatniej nuty pod łukiem. Chopin niejednokrotnie uciekał się do tego typu pisowni, por. np. cz. I, t. 176, Etiudę a op. 25 nr 4, t. 50, cis op. 25 nr 7, t. 22, 24, 28 i 30 czy Mazurek h op. 33 nr 4, t. 2, 4 i analog.
Łuk Wa może być wynikiem błędnego odczytania wpisanego przez Chopina w podkładzie łuku tenuto – jak w Wf3 – jako przedłużenia na poprzednie takty łuku z t. 147.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Autentyczne korekty Wf , Autentyczne korekty Wa , Łuki tenuto

t. 145-155

Utwór: op. 35, Sonata b-moll, cz. II

..

W źródłach opartych bezpośrednio na [A] brakuje kasowników podwyższających ces na c – w KG w t. 145 i 147, w Wf1 w t. 147. Te oczywiste niedokładności poprawiono w Wn i Wf2, tak iż wszystkie pozostałe źródła mają prawidłowy tekst. Podobnie w t. 153 i 155, choć tam w Wf drugi  dodano dopiero w Wf4.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Znaki chromatyczne w różnych oktawach , Niedokładności Wf , Adiustacje Wn , Przeoczenia znaków aktualnej tonacji , Adiustacje Wf , Ostatni znak przykluczowy , Błędy KG