Zagadnienia : Połowiczne korekty
- « Poprzednia
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- Następna »
t. 98
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. I
..
Dodatkowa nuta c2 mogła być dodana przez Chopina w korekcie Wn1 (→Wf→Wa). Rysunek melodyczny akompaniamentu, w którym druga ósemka każdej pary położona jest wyżej niż poprzedzający dwudźwięk lub akord, sugeruje, że nuta ta prawdopodobnie miała być przetrzymana, co zostało następnie zrealizowane w korekcie Wf (→Wa). Niewykluczone też, że dodatkowe c2 zostało w Wn1 wydrukowane pomyłkowo i pozostawione niepotrzebnie po dodaniu właściwej nuty, as1 (błąd tercjowy). Łuk przetrzymujący tę nutę, dodany w korekcie Wf (→Wa) i eliminujący jej powtarzanie, byłby wówczas "uproszczoną korektą", jakie zdarzały się w utworach Chopina, np. w Polonezie c op. 40 nr 2, t. 125. W Wn2 przywrócono wersję A. W tekście głównym podajemy wersję Wf jako zamierzoną lub akceptowaną przez Chopina. Wersję A można uważać za równorzędny wariant, natomiast wersja Wn1 jest niemal na pewno błędna. kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach zagadnienia: Błędy Wn , Błąd tercjowy , Adiustacje Wn , Autentyczne korekty Wf , Autentyczne korekty Wn , Połowiczne korekty |
|||||||||||||
t. 106-107
|
Utwór: op. 23, Ballada g-moll
..
Zmiana łukowania w tych i następnych taktach z pewnością pochodzi od Chopina. Zdaniem redakcji, celem korekty było zastąpienie krótszych łuków A przez dłuższe, co jednak w omawianych taktach zostało oznaczone lub zrealizowane niedokładnie, tak iż drugi z pierwotnych, przeznaczonych do usunięcia łuków pozostawiono. Podobne zjawisko występuje np. w Koncercie e op. 11, cz. III, t. 179-181. W autografach Chopina można znaleźć wiele przykładów przedłużania lub łączenia wpisanych początkowo krótszych łuków, jak choćby w t. 112-114 Ballady, a także np. w Mazurku As op. 24 nr 3, t. 7-8 czy Preludium d op. 28 nr 24, t. 30-35. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne zagadnienia: Autentyczne korekty Wf , Połowiczne korekty |
|||||||||||||
t. 134-136
|
Utwór: op. 50 nr 3, Mazurek cis-moll
..
W t. 134 i 136 Chopinowski sposób pisania laseczek zawsze z prawej strony główek nutowych, spowodował niezrozumiałe odtworzenie dwugłosowej notacji Af przez sztycharza Wf, a w dalszej konsekwencji zupełnie błędny zapis Wa. W tekście głównym podajemy najprostszą i przypuszczalnie najpóźniejszą notację, wprowadzoną przez Chopina w [An] (→Wn). kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany; Informacje źródłowe i stylistyczne zagadnienia: Adiustacje Wa , Niedokładności Wf , Poprawki A , Błędy wynikające z poprawek , Adiustacje Wf , Niedokładności A , Połowiczne korekty |
|||||||||||||
t. 169
|
Utwór: op. 44, Polonez fis-moll
..
Zdaniem redakcji ani kryteria źródłowe, ani stylistyczne nie pozwalają wyróżnić którejś z tych wersji. Z tego względu w tekście głównym proponujemy rozwiązanie wariantowe. Brak dźwięku fis1 w Wn to zapewne przeoczenie sztycharza. [teraz jak na to patrzę, to tak to wygląda, jakby w Wf coś tam było kombinowane, więc może dorabiali w czasie korekty? Brak dźwięku fis1 w Wn może być wynikiem przeoczenia sztycharza, jednak delikatne rozmycie w Wf sugeruje, że być może Chopin dodał ten dźwięk na późniejszym etapie.] kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Błędy Wn , Autentyczne korekty Wf , Połowiczne korekty |
|||||||||||||
t. 174
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. I
..
Pierwsze z dwóch w Wn1 (→Wf→Wa) mogło być dodane przez Chopina, jednak zdaniem redakcji, bardziej prawdopodobny jest błąd sztycharza, który po pomyłkowym wydrukowaniu na początku taktu, dodał drugie pod akordem (spostrzegłszy pomyłkę lub realizując korektę), ale nie usunął pierwszego. Tego rodzaju niedokończone korekty, w których błędnie wydrukowany element pozostaje w zapisie mimo dodania prawidłowego znaku, zdarzały się w utworach Chopina wielokrotnie, np. w Polonezie B WN 17, t. 65. W podobnych motywach, złożonych z basu i dłużej wybrzmiewającego akordu o synkopowym charakterze, akcent pojawia się znacznie częściej tylko na akordzie niż na obu elementach, por. np. Rondo Es op. 16, t. 37 czy Bolero op. 19, t. 134, a także trzy ostatnie przykłady wymienione w sąsiedniej uwadze. Wersję wydań uważamy tym samym za wariant wątpliwej autentyczności, a jako główny podajemy tekst A. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Błędy Wn , Adiustacje Wn , Połowiczne korekty |
- « Poprzednia
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- Następna »