|
Górny głos, notacja Af jak na miniaturze w t. 134, 136, 138-140 (5 razy) |
|
|
Górny głos, notacja Wf jak na miniaturze |
|
|
Górny głos, notacja Wn jak na miniaturze |
|
|
Górny głos, notacja Wa jak na miniaturze |
W t. 134 i 136 mylna interpretacja Chopinowskiej pisowni laseczek zawsze z prawej strony główek nutowych dała w efekcie najpierw niezrozumiałą notację Wf, a w dalszej konsekwencji zupełnie błędny zapis Wa. Zdaniem redakcji, przebieg zdarzeń mógł być następujący:
- Pierwotny zapis:
; - Ulepszona notacja Af:
; - To samo w pisowni Chopinowskiej:
; - Przypuszczalna pierwotna wersja Wf:
. Takie odczytanie jest od strony graficznej najbliższe pisowni Af; - W powyższej wersji niepotrzebnie przedłużone są także dolne nuty dwudźwięków, co usiłowano skorygować, być może na polecenie Chopina:
. Korekta została jednak wykonana niedokładnie – dodano laseczki z właściwej (lewej) strony, nie usunięto jednak dolnych odcinków laseczek z prawej strony, co było technicznie znacznie trudniejsze; - Wersja gotowego Wf jest na tyle nielogiczna i niejasna, że w Wa podjęto próbę odnalezienia jej ukrytego sensu, tworząc notację formalnie poprawną, lecz nieuwzględniającą realiów pianistycznych ani logiki prowadzenia głosów:
.
W tekście głównym podajemy najprostszą i przypuszczalnie najpóźniejszą notację, wprowadzoną przez Chopina w [An] (→Wn).
Podobnie w t. 138-140.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany; Informacje źródłowe i stylistyczne
zagadnienia: Adiustacje Wa, Niedokładności Wf, Poprawki A, Błędy wynikające z poprawek, Adiustacje Wf, Niedokładności A, Połowiczne korekty
notacja: Rytm