mUltimate Chopin

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis
Filtrowanie: 
Kategoria
Wszystkie
Niejasności graficzne
Interpretacje merytoryczne
Różnice w źródłach
Adiustacje redakcyjne
Poprawki i zmiany
Informacje źródłowe i stylistyczne
Notacja
Wszystkie
Wysokość
Rytm
Łuki
Artykulacja, akcenty, widełki
Określenia słowne
Pedalizacja
Palcowanie
Ozdobniki
Skróty pisowni i inne
Ważność
Wszystkie
Ważne
Główne
Cofnij Wyczyść

t. 256

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

Bez znaku w źródłach

! miniat: wycinek z trylem;                  Tu bez kliszy 

 nad trylem proponowany przez redakcję
..

W tekście głównym dodajemy  ostrzegawczy nad trylem. Mimo iż w czterodźwięku zmniejszonym, na którym oparta jest 2. połowa poprzedniego taktu, Chopin uważał nuty g za oczywiste (nie postawił przed nimi kasowników), tutaj niemal na pewno nie miał na myśli g, które skojarzone z akordem F-dur wywołałoby wrażenie chwilowego odejścia od tonacji b-moll. Biorąc zaś pod uwagę, że tonacja ta właśnie została wprowadzona jako kontrast i odmiana w stosunku do poprzednich wariacji, relatywizowanie poczucia tonalnego nie mogło tu być intencją Chopina.

kategoria redakcyjna: Adiustacje redakcyjne

t. 256

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

Nuty es w A, odczyt dosłowny

! miniat: wycinek;                         tr = puste;       red = kaso a1 i a2

Nuty e w ApI i A (interpretacja kontekstowa→Wn→Wf,Wa)

TGTU = 5 kaso e1, e2, e3, a1, a2
..

W całym pasażu Chopin nie postawił żadnych znaków chromatycznych oprócz kasowników przed 1. i 3. nutą (e i a). O ile konieczność podwyższenia kolejnych as na a nie ulega kwestii, o tyle użycie es1, es2 i es3 byłoby z harmonicznego i pianistycznego punktu widzenia możliwe. Większość argumentów przemawia jednak za użyciem e1, e2 i e3:

  • w figuracjach opartych na powtarzaniu pewnej figury w różnych oktawach (najczęściej pasaże lub gamy) Chopin uważał znaki chromatyczne umieszczone w pierwszej figurze za obowiązujące w całej sekwencji. Ewentualne odstępstwa oznaczał znakami ostrzegawczymi, jak np. bemole przed b2 w t. 60 i 62. Gdyby więc w omawianym pasażu słyszał es1, najprawdopodobniej opatrzyłby je ;
  • powyższe rozumowanie jest częściowo potwierdzone przez ApI, w którym znajduje się  przed przedostatnią nutą 1. miary taktu (e3);
  • kontekstem harmonicznym jest tu akord F-dur (bez septymy es), co potwierdzają zarówno partia orkiestry, jak i akordy fortepianu (na 3. ósemce i na końcu taktu). Nuty es w pasażu byłyby odczuwane jako akordowe, dając wrażenie akordu dominanty septymowej (F7). Natomiast alterowane nuty e słyszymy jako dźwięki obce, co zachowuje nienaruszone poczucie akordu F-dur jako podstawy harmonicznej;
  • w Wn (→Wf,Wa) dodano kasowniki podwyższające es1 na e1 i es2 na e2 (ten drugi działający także na es3; trzeci dodano tylko w Wn3), nawet jeśli wstawił je adiustator, nie zostały zakwestionowane przez Chopina w korekcie Wf1.

Jeśli chodzi o brakujące kasowniki przed a1 i a2, to w Wn1 (→Wf1,Wn2→WfSB) dodano tylko ten przed a2, co uzupełniono w Wa i Wn3.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Znaki chromatyczne w różnych oktawach , Adiustacje Wn , Autentyczne korekty Wn , Niedokładności A

t. 256

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

..

W rękopisach nie ma znaków chromatycznych w drugiej trioli (na 3. mierze taktu). W tekście głównym uwzględniamy oba bemole dodane – być może przez Chopina w Wn (→Wf,Wa) – mimo że tylko  przywracający as1 jest tu niezbędny. Notabene także w poprzedniej trioli, oktawę wyżej, występujący we wszystkich źródłach przed ges2 również ma charakter ostrzegawczy.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Znaki chromatyczne w różnych oktawach , Adiustacje Wn , Znaki ostrzegawcze , Autentyczne korekty Wn , Ostatni znak przykluczowy

t. 256

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

Krótsze łuki w Af

! miniat: wycinek;                     EZnieU = 2 łuki (na 2 linijkach)

Różne łuki w A

EZTU

Dłuższe łuki w Wn (→Wf,Wa)

EZnieU1
..

W tekście głównym odtwarzamy jasno i wyraźnie wpisane łuki A, mimo iż nie jest pewne, czy różnicując zakres tych łuków Chopin rzeczywiście chciał zasugerować jakiś niuans artykulacji. Obie pozostałe, jednolite wersje łukowania można więc traktować jako równorzędne warianty.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Niedokładności Wn , Niedokładne łuki A

t. 256-257

Utwór: op. 49, Fantazja f-moll

Bez znaków w źródłach

! miniat: wycinek, t. 256 i początek 257, tylko dolna 5-linia.         Tu bez kliszy 

Arpeggia proponowane przez redakcję

TGTU = 2 arpeggia w nawiasach 256-7
..

Tak jak w analogicznych t. 172-173 i 176-177, w tekście głównym proponujemy dodanie znaków arpeggia przed decymami, wzorując się na arpeggiach dodanych przez Chopina w korekcie Wf1 w t. 85-86 i 89-90.

kategoria redakcyjna: Adiustacje redakcyjne