op. 35, Sonata b-moll, cz. I

Późniejszy nakład Wa1, w którym rozszerzono tytuł dzieła, mając na uwadze istniejącą już drugą Sonatę (op. 58). Adiustacje wprowadzone w Wa2 oparto m. in. na porównaniu z Wn1, np.:

• poprawka  na  w t. 1;
• zmiana  na  w t. 5;
• dodanie znaku repetycji w t. 5;
• dodanie znaków dynamicznych, najczęściej widełek, w t. 7, 18, 21-22, 46, 56-57, 161, 166;
• dodanie łuków w t. 39-40, 44, 108, 109-110, 116;
• dodanie przednutki i arpeggia w t. 41, a także arpeggiów w t. 52-53;
• dodanie łuku przetrzymującego des w t. 41-42, as¹ w t. 80, des² w t. 80-81, d¹ w t. 108-109;
• dodanie znaków pedalizacji w t. 45, 49, 169-172, 179-180, 189-191, 193-197;
• przedłużenie wewnętrznych głosów akordu z ćwierćnuty do półnuty w t. 78 (kompilacja wersji Wf i Wn);
• dodanie ostrzegawczych znaków chromatycznych w t. 94 i 96, a także 129, 136-137;
• zmiana B na H w t. 120;
• dodanie stretto w t. 203.

Inne zmiany zaczerpnięto najprawdopodobniej z Wf4, np.:

• dodanie znaków dynamicznych, np. w t. 85 i 213, a także 89-90, 101, 121-123 i 129-131;
• dodanie palcowania w t. 91;
• dodanie łuku w t. 104 (2^a volta);
• dodanie  podwyższającego ges² na g² w t. 168;
• dodanie  ostrzegawczego przed es¹ w t. 208.

Jeszcze inne mogły być zauważone zarówno w Wn, jak i Wf4, np.:

• dodanie łuku w t. 1-2;
• zmiana e³ na cis³ w t. 128;
• poprawka nieoczywistego błędu na końcu t. 155.

Wśród innych zmian wprowadzonych w Wa2 wymienić można rutynowe uzupełnienia znaków chromatycznych, np. w t. 107, 115, 137, 145-150. Zdarzają się także adiustacje zupełnie dowolne, np. dodanie  w t. 108 czy kasowników podwyższających ges²⁽¹⁾ na g²⁽¹⁾ w t. 151-152.

Egzemplarz prezentowany w mUltimate Chopin pochodzi z późniejszego (ca 1868) nakładu, firmowanego już przez następcę Wessla, firmę Ashdown & Parry. Zmiany w stosunku do oryginalnego nakładu Wessla (na którego egzemplarz redakcja mUltimate Chopin nie natrafiła) dotyczyły najprawdopodobniej tylko szczegółów okładki – uaktualniono przede wszystkim nazwę firmy. Niewykluczone zresztą, że tak jak w przypadku Etiud op. 25, istniał jeszcze jeden nieodnaleziony jak dotąd nakład, zawierający tylko część zmian, które wprowadzono w Wa2. Na możliwość taką wskazuje wykorzystanie przy opracowywaniu Wa2 zarówno tekstu Wf4, jak i Wn1, podczas gdy w Etiudach odpowiednie zapożyczenia pojawiały się w różnym czasie – najpierw porównano tekst z Wf, czego efektem było Wa2, a dopiero potem, w Wa3, sięgnięto po Wn.