KG - Kopia Gutmanna
| Data: | X 1839-IV 1840 |
| Tytuł: | Sonate |
| Dedykacja: | Brak |
Kopia [A] przeznaczona na podkład dla pierwszego wydania niemieckiego, sporządzona przez jednego z ulubionych uczniów Chopina, Adolfa Gutmanna. Rękopis nosi wyraźne ślady przygotowywania do druku w postaci pisanych ołówkiem lub kredką znaków sztycharskich (najczęściej liczby parzyste), wskazujących planowany podział tekstu na strony i systemy.
W zapisie stosowane są skróty, powtórzone niewątpliwie za autografem, np. w t. 7, 10-12 i 15, a także 230-231. KG była przejrzana i poprawiona przez Chopina, który do tekstu Sonaty wprowadził przy tej okazji szereg ulepszeń, np. (w tej części):
- obniżenie o oktawę motywu basu w t. 141-142;
- uzupełnienia pedalizacji w t. 169-172, 179-180, 189-198;
- dopisanie stretto w t. 203.
W innych miejscach KG przekazuje jednak wersje pierwotne, zmienione później w korektach Wf lub podkładzie do Wa, np.:
Mimo korekty Chopina KG nie jest wolna od błędów i niedokładności:
- liczne braki znaków chromatycznych, w olbrzymiej większości nie wpływające na odczytanie tekstu i zapewne powtórzone za [A], np. w t. 22, 23, 90, 107, 115, 128, 137-138, 145-150, 232-234;
- oktawa c2-c3 zamiast es2-es3 na końcu t. 68;
- przeoczenie przenośnika oktawowego w t. 73;
- decyma C1-E zamiast oktawy E1-E na początku t. 93;
- oktawa h-h1 zamiast septymy h-a1 w t. 126;
- es2 zamiast ces2 w t. 155;
- haplografia w t. 217;
- e1 zamiast f1 w t. 221.
Na specjalną wzmiankę zasługują dwa typy niedokładności charakterystyczne dla Gutmanna:
- nieprecyzyjna pisownia główek nutowych, które nierzadko nie powodują nieporozumień tylko ze względu na kontekst, np. w t. 112-114 (patrz też t. 76);
- niestaranne łuki, czasem traktowane przez kopistę jako niezbyt ważne, oczywiste dodatki, np. w t. 212-218.
Trzeba jednak powiedzieć, że Gutmann sprawdzał swoją pracę – liczba poprawionych błędów przewyższa liczbę przepuszczonych (ścisłe policzenie jest problematyczne, gdyż nie zawsze można jednoznacznie zakwalifikować daną nutę czy łuk jako niedokładne, a równie trudno stwierdzić, który element był poprawiany). Przykłady niewątpliwych poprawek błędnych nut – t. 54-55 i 60.
| Oryginał w: | Biblioteka Narodowa, Warszawa |
| Sygnatura: | Mus. 222 Cim. |