op. 35, Sonata b-moll, cz. I

Wa1 z pewnością miało za podkład jakąś postać Wf – świadczy o tym ogól­na zgodność tekstów obu wydań i bardzo podobny rozkład nut na systemy i strony (w tej części Sonaty identyczny). Porównanie Wa1 z po­szcze­gólnymi nakładami Wf ujawnia, że uwzględniono w nim niektóre, ale nie wszystkie Chopinowskie zmiany wprowadzone w Wf3. Być może więc korekta Wf3 miała dwie fazy, a Wa1 oparto na egzemplarzu (niezachowa­nym), uwzględniającym tylko zmiany wprowadzone w pierwszej fazie (tak prawdopodobnie wyglądały np. relacje wydania francuskiego i niemieckiego w Etiudach op. 10). Zdaniem redakcji, znacznie bardziej prawdopodobna jest jednak inna możliwość – podkładem do Wa1 był egzemplarz Wf2 z naniesieniami (korektą) Chopina. Filiację tego rodzaju, w której podkładem zarówno wydania niemieckiego, jak i angielskiego była skorygowana przez Chopina odbitka wydania francuskiego, spotykamy w Walcu As op. 42, wydanym niemal w tym samym czasie co Sonata. Taki schemat tłumaczy zarówno nieobecność w Wa1 pewnych zmian wprowadzonych w Wf3, jak i obecność w Wa1 wersji najprawdopodobniej Chopinowskich, niewystę­pu­jących w Wf, a niekiedy nigdzie indziej (w tej części np. łuki w t. 101-104 czy 221-225; patrz też cz. III, Marche, t. 45 i 49). W każdym wypadku, oprócz elementów autentycz­nych wydanie zawiera uzupełnienia i zmiany, wskazujące na rutynową adiustację wydawniczą, dotyczącą przede wszystkim znaków chromatycznych, np. dodanie  w t. 128 czy usunięcie  w t. 155, sankcjonujące pomyłkowe wersje dwudźwięków pr.r.

Wśród zmian względem Wf2, oprócz wskazanych wyżej, można wymienić:

• poprawki błędów wysokościowych w t. 28, 51, 57, 185, 199, 208, 209, 212, 220;
• korektę pierwotnej wersji t. 59 i 63 (zmiana c na es);
• korektę prawdopodobnie błędnego c² na des² w 1. akordzie t. 76;
• dodanie łuków w t. 108-110, 129-132, 152, 185-186, 217-218;
• poprawkę błędnie umieszczonego  w t. 156;
• korektę pedalizacji w t. 160;
• dodanie łuków przetrzymujących g²-g³ w t. 199-200;
• usunięcie f z 1. akordu w t. 207;
• dodanie dis¹ w akordach w t. 217;
• dodanie akcentu w t. 223;
• przedłużenie zakresu obowiązywania crescenda w t. 233-234.

Część uzupełnień, głównie znaków chromatycznych, pochodzi najprawdopodobniej od adiustatora, choć oczywiście dopisania niektórych z nich przez Chopina nie można wykluczyć, np.: kasowniki w t. 22, 90, 110, 124, 137-138, 145-152, 208, 234, bemol ostrzegawczy w t. 96, pedalizacja w t. 101-104. Charakterystyczną manierą Wa1 jest zastępowanie niektórych akcentów poziomych pionowymi, np. w t. 37.

Mimo Chopinowskiej korekty i adiustacji nie wszystkie błędy i niedokład­ności Wa1 zostały usunięte, np. zamiast w t. 1, brak kasowników przed ostatnią ósemką l.r. w t. 137 czy kilku znaków w t. 145-150.