mUltimate Chopin

op. 22, Andante spianato

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis
Filtrowanie: 
Kategoria
Wszystkie
Niejasności graficzne
Interpretacje merytoryczne
Różnice w źródłach
Adiustacje redakcyjne
Poprawki i zmiany
Informacje źródłowe i stylistyczne
Notacja
Wszystkie
Wysokość
Rytm
Łuki
Artykulacja, akcenty, widełki
Określenia słowne
Pedalizacja
Palcowanie
Ozdobniki
Skróty pisowni i inne
Ważność
Wszystkie
Ważne
Główne
Cofnij Wyczyść

t. 17

Utwór: op. 22, Andante spianato

Znak w t. 18 w źródłach

!!!   miniat: jw.                     Tu bez kliszy 

Znak w t. 17-18 proponowany przez redakcję

TGTU = początek widełek
..

Z powodów omówionych na początku następnego taktu, w tekście głównym rozpoczynamy znak  już na końcu tego taktu, nieco wcześniej niż w źródłach.

kategoria redakcyjna: Adiustacje redakcyjne

t. 17

Utwór: op. 22, Andante spianato

Łuk do g2 w Wf (→Wa) i Wn2 (→Wn3)

!!!   miniat: wycinek, biegnik i d2, tylko górna 5-linia.        EZTU

Łuk do d2 w Wn1

EZnieU
..

W tekście głównym zachowujemy notację Wf (→Wa), niewykluczone jednak, że to Wn1 trafnie odgadło zamysł Chopina. Sztycharz Wf mógł bowiem skrócić łuk ze względu na kolizję ze słowem loco, kończącym przenośnik oktawowy. Z drugiej strony, łuki w pozostałych biegnikach również dochodzą tylko do ostatniej z grupy drobnych ósemek.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Niedokładności Wn , Adiustacje Wn

t. 17

Utwór: op. 22, Andante spianato

Ósemki w Wf (→Wn)

!!!   miniat: wycinek tej grupki, tylko górna 5-linia.             Tu bez kliszy 

Szesnastki w Wa

EZnieU1
..

Zmiana zapisanych wartości rytmicznych biegnika to dowolność wydawcy, który wziął być może pod uwagę teoretyczną szybkość wykonania – na 4 szesnastki przypada tu 14 nut, podczas gdy w t. 41 i 49 odpowiednio 11 i 10.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa

t. 18

Utwór: op. 22, Andante spianato

Odwrócony akcent w Wf (→Wn)

EZnieU

 w Wa

EZnieU1

Znak w t. 17-18 proponowany przez redakcję

EZTU
..

Umiejscowienie odwróconego akcentu długiego wydaje się w Wf niedokładne, jeśli wziąć pod uwagę podobne znaki w analogicznych t. 49-52. Z tego względu w tekście głównym rozpoczynamy ten znak jeszcze w poprzednim takcie, by podkreślić jego związek z motywem wznoszącej się sekundy, któremu odwrócone akcenty z reguły towarzyszą (por. Koncert e op. 11, cz. II, t. 29). Wersja Wa to dowolna próba interpretacji tego znaku jako crescenda odnoszącego się przypuszczalnie do l.r.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Adiustacje Wa

t. 19-20

Utwór: op. 22, Andante spianato

> i  w Wf, odczyt dosłowny

!!!   miniat: Corel, 2 ostatnie nuty 19 i tyle ile trzeba 20, tylko górna 5-linia.                   EZnieU

i w Wn1

EZnieU1

> i > w Wa

EZnieU2

 i > w Wn2 (→Wn3)

EZnieU3

 i  proponowane przez redakcję

EZTU
..

Jako tekst Wf przyjmujemy akcenty różnej długości, gdyż znak w t. 20 jest nieco dłuższy. Zdaniem redakcji, znak w t. 20 można jednak interpretować inaczej, co pozwala zachować akcent długi w t. 19 (akcent ten nie różni się od innych znaków, które odtwarzamy jako akcenty długie). Obie te możliwości odczytania notacji Wf uważamy za równorzędne, w tekście głównym proponując tę, w której nie ma wątpliwego muzycznie akcentu na ostatniej nucie frazy. Wersje pozostałych wydań to wynik ujednoliceń i innych dowolnych adiustacji. 

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Akcenty długie , Niedokładności Wa