Wf1
Tekst główny
Wf - Wydanie francuskie
Wf1 - Pierwsze wydanie francuskie
WfD - Egzemplarz Dubois
Wn - Wydanie niemieckie
Wn1 - Pierwsze wydanie niemieckie
Wn1a - Zmieniony nakład Wn1
Wn2 - Drugie wydanie niemieckie
Wn3 - Poprawiony nakład Wn2
Wa - Wydanie angielskie
Wa1 - Pierwsze wydanie angielskie
Wa2 - Poprawiony nakład Wa1
porównaj
  t. 19-20

> i  w Wf, odczyt dosłowny

!!!   miniat: Corel, 2 ostatnie nuty 19 i tyle ile trzeba 20, tylko górna 5-linia.                   EZnieU

i w Wn1

EZnieU1

> i > w Wa

EZnieU2

 i > w Wn2 (→Wn3)

EZnieU3

 i  proponowane przez redakcję

EZTU

Jako tekst Wf przyjmujemy akcenty różnej długości, gdyż znak w t. 20 jest nieco dłuższy. Zdaniem redakcji, znak w t. 20 można jednak interpretować inaczej, co pozwala zachować akcent długi w t. 19 (akcent ten nie różni się od innych znaków, które odtwarzamy jako akcenty długie). Obie te możliwości odczytania notacji Wf uważamy za równorzędne, w tekście głównym proponując tę, w której nie ma wątpliwego muzycznie akcentu na ostatniej nucie frazy. Wersje pozostałych wydań to wynik ujednoliceń i innych dowolnych adiustacji. 

Porównaj to miejsce w źródłach »

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Akcenty długie, Niedokładności Wa

notacja: Artykulacja, akcenty, widełki

Przejdź do tekstu nutowego

.