Zagadnienia : Akcenty długie
t. 29-32
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
Notacja akcentów w A jest wyraźna i jednoznaczna – cztery akcenty długie na 3. miarę każdego taktu. Mimo to w wydaniach nie odtworzono wiernie ani umiejscowienia, ani długości znaków. Wszystkie zmiany w Wn1 i Wf mają niewątpliwie przypadkowy charakter, co przy ciasno upakowanym tekście prowadzi do niejasności i utrudnia interpretację i odtworzenie ich pisowni. Akcenty rozpoczynają się niekiedy tak blisko , że wydaje się, iż oba znaki tworzą parę wspólnie akcentującą jedno uderzenie (Chopin dość często używał takich połączeń, ale tutaj A wyklucza takie rozumienie tych znaków). W Wf takie pary umieszczono na tyle niedokładnie, że w t. 30 i 32 znaki zdają się przypadać dopiero na 3. miarę taktu. W Wa ujednolicono notację t. 30-32, uznając że całe pary mają dotyczyć 2. miary; rodzaj użytych akcentów nie jest przy tym oczywisty, ale są one dłuższe niż np. znaki w t. 24-26 i 28. Wn2 odtwarza pisownię A, zastępując jedynie akcenty długie krótkimi. kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach zagadnienia: Akcenty długie , Adiustacje Wa , Niedokładności Wn , Niedokładności Wf , Adiustacje Wn |
||||||||||||||||
t. 53-54
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
Nie jest całkiem pewne, jaki rodzaj akcentów Chopin miał na myśli po znakach . Akcenty są dłuższe niż te w t. 57-58, ale nie wydaje się, by była to istotna różnica. Są one natomiast wyraźnie inne niż typowy akcent długi w t. 55. Ponieważ akcenty w analogicznych t. 57-58, 397-398 i 401-402 są niewątpliwie krótkie, w tekście głównym przyjmujemy akcenty krótkie. Kolejne pominięcia akcentów w Wn1 i Wf (→Wa) to zapewne błędy. kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach zagadnienia: Akcenty długie , Błędy Wn |
||||||||||||||||
t. 55
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
Znak w A jest niewątpliwie akcentem długim na 2. mierze taktu, choć wskutek skreślenia w partii pr.r. jego związek z poprawianym akordem uległ zatarciu. Było to zapewne przyczyną błędnego odtworzenia znaku w Wn1 (→Wf→Wa) jako całotaktowych widełek . W Wn2 trafnie rozszyfrowano funkcję znaku, ale nie rodzaj użytego akcentu. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Akcenty długie , Niedokładności Wn , Adiustacje Wn |
||||||||||||||||
t. 65
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
Znak w A jest typowym akcentem długim. W Wn1 przesunięto go na koniec trioli, tak iż nie wiadomo, której nuty ma dotyczyć (sztycharz uważał go zapewne za widełki ). W pozostałych wydaniach położenie i rozmiar znaku podlegały dalszym dowolnym zmianom, choć zapisy Wa i Wn2 niewiele w zasadzie odbiegają od notacji A. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Akcenty długie , Niedokładności Wn , Niedokładności Wf , Adiustacje Wn , Niedokładności Wa |
||||||||||||||||
t. 82
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
Akcent w A nie jest sam w sobie jednoznaczny, toteż odczytanie go w Wn (→Wf→Wa) jako krótkiego akcentu dla pr.r. nie jest rażące. Porównanie z notacją analogicznych taktów rozstrzyga jednak wątpliwości na korzyść akcentu długiego nad l.r. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Akcenty długie , Niedokładności Wn , Adiustacje Wn |