Wf
Tekst główny
½A - Półautograf
A - Autograf partii fortepianu
Rork - Rękopis partii orkiestry
Wn - Wydanie niemieckie
Wn1 - Pierwsze wydanie niemieckie
Wn1a - Zmieniony nakład Wn1
Wn2 - Drugie wydanie niemieckie
Wf - Wydanie francuskie
Wf1 - Pierwsze wydanie francuskie
Wf2 - Poprawiony nakład Wf1
WfD - Egzemplarz Dubois
WfJ - Egzemplarz Jędrzejewiczowej
WfS - Egzemplarz Stirling
Wa - Wydanie angielskie
Wa1 - Pierwsze wydanie angielskie
Wa2 - Zrewidowany nakład Wa1
Wa3 - Poprawiony nakład Wa2
porównaj
  t. 65

Akcent długi w A

!!!   miniat: obie triole, tylko górna 5-linia, bez palcowania i łuku.                    TGTU

 w Wn1

EZnieU

 w Wf

EZnieU1

 w Wa i Wn2

EZnieU2

Znak w A jest typowym akcentem długim. W Wn1 przesunięto go na koniec trioli, tak iż nie wiadomo, której nuty ma dotyczyć (sztycharz uważał go zapewne za widełki ). W pozostałych wydaniach położenie i rozmiar znaku podlegały dalszym dowolnym zmianom, choć zapisy Wa i Wn2 niewiele w zasadzie odbiegają od notacji A.

Porównaj to miejsce w źródłach »

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Akcenty długie, Niedokładności Wn, Niedokładności Wf, Adiustacje Wn, Niedokładności Wa

notacja: Artykulacja, akcenty, widełki

Przejdź do tekstu nutowego

.