mUltimate Chopin

op. 12, Wariacje B-dur

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis
Filtrowanie: 
Kategoria
Wszystkie
Niejasności graficzne
Interpretacje merytoryczne
Różnice w źródłach
Adiustacje redakcyjne
Poprawki i zmiany
Informacje źródłowe i stylistyczne
Notacja
Wszystkie
Wysokość
Rytm
Łuki
Artykulacja, akcenty, widełki
Określenia słowne
Pedalizacja
Palcowanie
Ozdobniki
Skróty pisowni i inne
Ważność
Wszystkie
Ważne
Główne
Cofnij Wyczyść

t. 109

Utwór: op. 12, Wariacje B-dur

..

W Wf nie ma  przywracającego f2 w 2. połowie taktu. Wyraźny błąd poprawiono zarówno w Wn, jak i Wa.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Błędy Wf , Przeoczenia odwołania alteracji , Adiustacje Wn

t. 110

Utwór: op. 12, Wariacje B-dur

e2-b2-h2 i e2-b2-c3 w Wf (→Wa), interpretacja kontekstowa

e2-h2 i e2-b2-c3 w Wn

Wn na 1. szesnastce h2 (w kwincie z e2, które jest we wszystkich źr.); na 2. szesnastce b2 w trójdźwięku z e2 i c3 (które też są stałe)

 
..

Zarówno w Wf, jak i Wn dokonywano w tym miejscu poprawek, najprawdopodobniej z wersji: , powstałej przypuszczalnie w wyni­ku błędnego odczytania przez sztycharza Wf następującej pisowni [A]:  (podobne problemy z odtworzeniem Chopinowskiego zapisu prymy zwiększonej – patrz Ballada g op. 23, t. 170). W wersji Wf (→Wa), niewątpliwie auten­tycznej, niewłaściwa kolejność nut b2 i h2 w zapi­sie 1. akordu powoduje, że środkowa nuta 2. ako­r­du brzmi błędnie h2. W tekście głównym zamie­niamy więc te nuty, a ponadto wprowa­dzamy współczesną notację prymy zwiększonej. Wersję Wn, którą można przypisać zarówno Chopinowi, jak i adiustatorowi, można traktować jako potencjalnie autentyczny wariant.

Bemol przy pierwszej nucie nie miałby sensu, ponieważ jest już przy kluczu, a późniejszy kasownik powodowałby mało prawdopodobny dysonans na 2. szesnastce – e2-h2-c3.

[moja wersja w ang] Tekst główny pochodzi z Wf, wariant – z Wn. W obu wydaniach dokonywano w tym miejscu poprawek, najprawdopodobniej z wersji: , powstałej przypuszczalnie w wyniku błędnego odczytania przez sztycharza Wf następującej pisowni [A]: . Wersja Wf, jako niewątpliwie autentyczna, musi być uznana za główną; wersję Wn, którą można przypisać zarówno Chopinowi, jak i adiustatorowi, przytaczamy w formie wariantu.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne; Poprawki i zmiany

zagadnienia: Błędy Wf , Adiustacje Wn , Autentyczne korekty Wf , Autentyczne korekty Wn , Błędy powtórzone Wa

t. 114

Utwór: op. 12, Wariacje B-dur

..

W Wf1 (→Wn1,Wa) na 5. ósemce taktu zapisano kwintę g1-d2. Chopin poprawił ją na kwartę g1-c2 w WfO, podobną poprawkę wprowadzono też w Wn2.

[Wn2 było chyba za późno, żeby Chopin korygował, więc nie wiem skąd, musieli zajrzeć do WfO?]
Kwinta nie jest zupełnie niemożliwa, ale jednak nienaturalnie brzmi – mogli się domyślić.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Naniesienia w egzemplarzach lekcyjnych , Błędy Wf , Adiustacje Wn , Dopiski WfO , Błędy powtórzone Wn , Błędy powtórzone Wa

t. 117

Utwór: op. 12, Wariacje B-dur

=43 w Wf (→Wn)

Bez oznaczenia metronomicznego w Wa

=42 proponowane przez redakcję
..

W oznaczeniu metronomicznym źródła podają =43. Jest to z pewnością pomyłka, gdyż na metronomie Mälzla nie ma tej wartości. Zakładając, że błędna jest tylko jedna cyfra, w tekście głównym proponujemy najbliższą wartość dostępną dla użytkowników tradycyjnych metronomów. Wybieramy przy tym 42, a nie 44, gdyż omyłkowa zmiana jednej z dwóch jednakowych cyfr jest znacznie mniej prawdopodobna. Teoretycznie możliwe byłyby także inne liczby spełniające powyższe założenia, np. 48 lub 63, jednak już ta pierwsza wartość daje tempo, które trudno uznać za wolne.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Błędy Wf , Błędy powtórzone Wn , Błędy powtórzone Wa

t. 121-128

Utwór: op. 12, Wariacje B-dur

..

Zamiana kliników na kropki staccato w Wn to wynik ogólnej adiustacji tego wydawcy – patrz uwaga w t. 7. Dziwi natomiast taka sama zmiana w Wa, w którym na ogół zachowano kliniki drukowane w Wf. Zdaniem redakcji, jest to dowolna adiustacja, zainspirowana kropką na początku t. 121. Adiustator zajął się tu także łukami – patrz poprzednia uwaga. Patrz też t. 140.

Występujące w Wf (→Wa), bardzo w tym okresie dla Chopina charakterystyczne, dwa rodzaje oznaczeń staccato, kliniki i kropki, zredukowano w Wn do tylko jednego – kropek. Na tej stronie są to w sumie 4 znaki (w t. 121, 123, 125 i 128). W dwóch z tych miejsc (w t. 121 i 123) kropka staccato widnieje również w Wa, co sugeruje, że być może była to wcześniejsza wersja Wf, skorygowana przez Chopina już po wysłaniu egzemplarzy, które stały się podkładami do Wn i Wa (może to oznaczać również, że w Wn na kropki zamieniono dowolnie tylko 2 kliniki, nie 4). W tekście głównym przyjmujemy tekst Wf. Proponujemy również wariantowo klinik w t. 127, co wyjaśniamy w uwadze tamże.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Błędy Wa , Adiustacje Wn