mUltimate Chopin

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis
Filtrowanie: 
Kategoria
Wszystkie
Niejasności graficzne
Interpretacje merytoryczne
Różnice w źródłach
Adiustacje redakcyjne
Poprawki i zmiany
Informacje źródłowe i stylistyczne
Notacja
Wszystkie
Wysokość
Rytm
Łuki
Artykulacja, akcenty, widełki
Określenia słowne
Pedalizacja
Palcowanie
Ozdobniki
Skróty pisowni i inne
Ważność
Wszystkie
Ważne
Główne
Cofnij Wyczyść

t. 236

Utwór: op. 44, Polonez fis-moll

..

W tekście głównym dodajemy  ostrzegawczy przed a1.
W Wa dodano znaki ostrzegawcze –  i  – przed tercją cis1-e1.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Adiustacje Wa

t. 236-237

Utwór: op. 49, Fantazja f-moll

2 półtaktowe pedały w A (→Wn)

! miniat: wycinek, 2. połowa 236 + 1. połowa 237, tylko dolna 5-linia.               EZTU bez gwiazdek w nawiasie

Półtaktowy pedał w t. 237 w Wf (→Wa)

Tu bez kliszy 

Wariantowa propozycja redakcji

EZTU
..

Spośród 27 półtaktowych figur akompaniamentu w trzech wystąpieniach tego tematu (t. 68-72, 155-159 i 235-239) tylko w trzech zmiana akordu będącego podstawą figuracji następuje w połowie figury, na 4. ósemce. Za pierwszym razem (t. 69) Chopin uwzględnił to w pedalizacji, natomiast w dwóch następnych takich sytuacjach, właśnie w omawianych taktach – nie. Zdaniem redakcji, jest to niedopatrzenie kompozytora, wynikające zapewne z pośpiechu przy wykańczaniu rękopisu (pedalizacja była z reguły dopisywana do gotowego tekstu wysokościowo-rytmicznego jako jeden z ostatnich elementów notacji). Z tego względu w tekście głównym proponujemy rozwiązanie o charakterze wariantowym, z możliwością puszczenia (zmiany) pedału po 1. trioli każdej z figur.

kategoria redakcyjna: Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Niedokładności A

t. 236-237

Utwór: op. 49, Fantazja f-moll

 i cresc. w t. 237 w A (→Wn) i Wa2

! miniat: wycinek, te takty od des1-des2, tylko górna 5-linia.             EZTU

cresc. od t. 236 w Wf (→Wa1)

EZnieU
..

Obie wersje oznaczeń dynamicznych są niemal na pewno autentyczne i były prawdopodobnie dodane przez Chopina niezależnie w A i [KF] lub korekcie Wf. W Wa2 zmieniono oznaczenia, wzorując się na Wn1.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany

zagadnienia: Adiustacje Wa

t. 236

Utwór: (op. 4), Sonata c-moll, cz. I

c1 w akordzie w A

! miniat: wycinek, pół taktu, tylko dolna 5-linia.           TGTU = główka c1 z kawałkiem linii dodanej

Bez c1 w Wn (→Wf,Wa,Ww)

Tu bez kliszy 
..

Patrząc na zapis 2. ćwierćnuty l.r. w A, można mieć wątpliwości, czy zawiera ona nutę c1, gdyż nie widać tam okrągłej główki tej nuty, podobnej do g lub d1. O jej obecności świadczy wyraźne zgrubienie laseczki tej ćwierćnuty, które w autografach Chopina bywa często jedynym graficznym sygnałem istnienia nuty na linii dodanej – por. np. c1 na początku następnego taktu, a także niektóre c3 i c4 w t. 231-235. Ostateczna ocena tego typu sytuacji zależy w dużej mierze od kontekstu, który w omawianym miejscu zdecydowanie przemawia na korzyść obecności c1 – ćwierćnuta ta kontynuuje plan dźwiękowy ustanowiony półnutowymi akordami 3 poprzednich taktów, z których każdy zawiera c1.

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Błędy Wn , Niepewne nuty na liniach dodanych , Niedokładności A

t. 236-237

Utwór: (op. 4), Sonata c-moll, cz. I

Klinik w A

! miniat: wycinek, te 2 akordy, tylko górna 5-linia.           EZTU bez nawiasów

Kliniki w A, możliwa interpretacja

! miniat. ta co w war_10.                EZnieU2 bez nawiasów

Bez znaków w Wn (→Wf,Wa,Ww)

Wariantowa propozycja redakcji

TGTU

Alternatywna wariantowa propozycja redakcji

EZnieU2
..

Jeden lub dwa kliniki na przejściu tych taktów znajdują się prawdopodobnie w A, przy czym o ile znak w t. 237 z pewnością był wpisany jako klinik, o tyle znak w t. 236 może być tylko częścią wężyka określającego w rękopisach Chopina zasięg przeniesienia oktawowego. Wężyk ten przecina także klinik w t. 237, co mogło być celowe, jeśli Chopin chciał z tych znaków zrezygnować. W pierwszych wydaniach nie uwzględniono ich. W tekście głównym poda­jemy w formie wariantowej (w nawiasie) nie­wąt­pliwy klinik w t. 237, a jako rozwiązanie al­ter­natywne proponujemy – również w nawiasie – oba potencjalne kliniki. Za pojedynczym klini­kiem przemawia zbliżony fragment ekspozycji, w której znak staccato znajduje się tylko nad końcowym akordem sekwencji (w t. 73).

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Błędy Wn , Niedokładności A