mUltimate Chopin

op. 2, Wariacje, całość

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis
Filtrowanie: 
Kategoria
Wszystkie
Niejasności graficzne
Interpretacje merytoryczne
Różnice w źródłach
Adiustacje redakcyjne
Poprawki i zmiany
Informacje źródłowe i stylistyczne
Notacja
Wszystkie
Wysokość
Rytm
Łuki
Artykulacja, akcenty, widełki
Określenia słowne
Pedalizacja
Palcowanie
Ozdobniki
Skróty pisowni i inne
Ważność
Wszystkie
Ważne
Główne
Cofnij Wyczyść

t. 183

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

..

Ponieważ w ApI powtórzenie t. 176-182 nie jest oznaczone znakiem repetycji, lecz wypisane in extenso, pomiędzy t. 183(1v) a 183(2v) znajduje się w tym rękopisie jeszcze 7 taktów. Transkrypcję graficzną i merytoryczną tych taktów można zobaczyć na dodatkowej stronie, dostępnej poprzez poniższe linki:

transkrypcja                    redakcja 

W transkrypcjach systemowych ApI pominięcie tych taktów sygnalizujemy niewielkim odstępem w tym miejscu.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany

t. 184

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

 w ApI

EZnieU

 i przednutki w A (→Wn→Wf,Wa,WfSB)

EZTU bez kaso nad mord.

 z  i przednutki proponowane przez redakcję

EZTU
..

W ApI ozdobnik, dopisany prawdopodobnie później, ma szkicową, niezbyt czytelną postać, jest to jednak najprawdopodobniej . Chopin nierzadko stosował ten znak w znaczeniu  (czasem są one wręcz trudne do rozróżnienia). Użycie innego znaku nie musi więc oznaczać, że pierwotnie Chopin przewidywał dłuższy ornament.
Umieszczenie w Wf znaku  pod tercją, co – formalnie rzecz biorąc – zmienia jego znaczenie, to rutynowa maniera sztycharzy, którzy często przenosili znaki (dotyczące poszczególnych nut, ale także łuki) na stronę główek nutowych (w wydaniach laseczki nut w 2. połowie taktu są skierowane w górę). Por. np. Polonez fis op. 44, t. 10. Brak tego  w WfSB to zapewne przeoczenie.

W żadnym ze źródeł nie ma znaku precyzującego brzmienie górnej nuty ozdobnika. Panująca w t. 184-190 tonacja F-dur nakazuje użycie e2, co w tekście głównym sygnalizujemy kasownikami. Pomijanie znaków w podobnych sytuacjach jest w utworach Chopina raczej regułą niż wyjątkiem – kompozytor widocznie wierzył, że wyczucie tonalne podpowie wykonawcy właściwą nutę.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne; Poprawki i zmiany

zagadnienia: Błędy Wf , Umiejscowienie oznaczeń , Adiustacje Wf , Tryl lub mordent , Błędy WfSB

t. 186

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

Bez palcowania w ApI i A (→Wn1→Wf,Wa)
..

Palcowanie dodane w Wn2 (→Wn3,WfSB) jest w tym miejscu zgodne z preferencjami Chopina – por. np. palcowanie powtarzanych nut wpisane w egzemplarzach lekcyjnych Walca Es op. 18, t. 21-25. Mogłoby zatem od niego pochodzić, jednak z powodów omó­wionych w charakterystyce Wn2 nie podaje­my go w tekście głównym.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wn , Autentyczne korekty Wn

t. 186-190

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

Kropki staccato w A

TGTU = 2 x 11 kropek

Kliniki w Wn (→Wf,Wa,WfSB)
..

Tak jak w t. 114-115, Chopin opatrzył repetowane nuty w t. 186 i 190 kropkami staccato, a nie klinikami jak to odtworzono w Wn (→Wf,Wa,WfSB).

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wn , Kliniki

t. 187

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

5 kropek w A

TGTU

10 kliników w Wn (→Wf,Wa,WfSB)

10 ostatnich 32-ek EZnieU;              ! miniat: Wn1
..

Zarówno użycie kliników zamiast kropek, jak i opatrzenie nimi wszystkich trzydziestodwójek to efekty rutynowego podejścia sztycharza Wn, który uznał zapis A za niedokładny. Zwraca uwagę użycie przez Chopina kropek dla podkreślenia linii basu. Patrz też Var. IV, t. 208-211.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Błędy Wn , Adiustacje Wn