WfSB
Tekst główny
ApI - Autograf roboczy partytury
A - Autograf-czystopis
Wn - Wydanie niemieckie
Wn1 - Pierwsze wydanie niemieckie
Wn2 - Poprawiony nakład Wn1
Wn3 - Drugie wydanie niemieckie
Wf - Wydanie francuskie
Wf1 - Pierwsze wydanie francuskie
Wf2 - Poprawiony nakład Wf1
WfSB - Późniejsze wydanie francuskie
Wa - Wydanie angielskie
Wa1 - Pierwsze wydanie angielskie
Wa2 - Poprawiony nakład Wa1
Wa3 - Zrewidowany nakład Wa2
porównaj
  t. 184

 w ApI

EZnieU

 i przednutki w A (→WnWf,Wa,WfSB)

EZTU bez kaso nad mord.

 z  i przednutki proponowane przez redakcję

EZTU

W ApI ozdobnik, dopisany prawdopodobnie później, ma szkicową, niezbyt czytelną postać, jest to jednak najprawdopodobniej . Chopin nierzadko stosował ten znak w znaczeniu  (czasem są one wręcz trudne do rozróżnienia). Użycie innego znaku nie musi więc oznaczać, że pierwotnie Chopin przewidywał dłuższy ornament.
Umieszczenie w Wf znaku  pod tercją, co – formalnie rzecz biorąc – zmienia jego znaczenie, to rutynowa maniera sztycharzy, którzy często przenosili znaki (dotyczące poszczególnych nut, ale także łuki) na stronę główek nutowych (w wydaniach laseczki nut w 2. połowie taktu są skierowane w górę). Por. np. Polonez fis op. 44, t. 10. Brak tego  w WfSB to zapewne przeoczenie.

W żadnym ze źródeł nie ma znaku precyzującego brzmienie górnej nuty ozdobnika. Panująca w t. 184-190 tonacja F-dur nakazuje użycie e2, co w tekście głównym sygnalizujemy kasownikami. Pomijanie znaków w podobnych sytuacjach jest w utworach Chopina raczej regułą niż wyjątkiem – kompozytor widocznie wierzył, że wyczucie tonalne podpowie wykonawcy właściwą nutę.

Porównaj to miejsce w źródłach »

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne; Poprawki i zmiany

zagadnienia: Błędy Wf, Umiejscowienie oznaczeń, Adiustacje Wf, Tryl lub mordent, Błędy WfSB

notacja: Ozdobniki

Przejdź do tekstu nutowego

.