Artykulacja, akcenty, widełki
t. 20
|
Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. II
..
Długa, lokalnie najwyższa nuta to typowe miejsce dla najczęściej używanego przez Chopina znaku – akcentu długiego. Dlatego, podejrzewając niedokładne odtworzenie zapisu przez sztycharza Wf, w tekście głównym proponujemy akcent długi. kategoria redakcyjna: Adiustacje redakcyjne zagadnienia: Akcenty długie |
||||||
t. 21
|
Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. II
..
Kropki staccato nad dwiema ostatnimi ósemkami zostały dopisane w WfD najprawdopodobniej przez Chopina. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Naniesienia w egzemplarzach lekcyjnych , Dopiski WfD |
||||||
t. 24
|
Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. II kategoria redakcyjna: Adiustacje redakcyjne zagadnienia: Akcenty długie |
||||||
t. 26
|
Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. II kategoria redakcyjna: Adiustacje redakcyjne zagadnienia: Akcenty długie |
||||||
t. 29
|
Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. II
..
Niewielkie odstępy między nutami w Wf utrudniają ocenę rozmiaru i umiejscowienia znaku, wyglądającego jak odwrócony akcent. W tym kontekście melodycznym i harmonicznym znak w [A] mógł oznaczać odwrócony akcent (krótki lub długi) względnie widełki , obejmujące swym działaniem pierwszą miarę taktu lub drugą, lub obie. Zdaniem redakcji, najbardziej prawdopodobne wydaje się użycie odwróconego akcentu długiego. kategoria redakcyjna: Adiustacje redakcyjne zagadnienia: Odwrócenie znaku |