op. 2, Wariacje B-dur
op. 10, 12 Etiud
op. 11, Koncert e-moll
op. 21, Koncert f-moll
op. 22, Polonez Es-dur
op. 24, 4 Mazurki
op. 25, 12 Etiud
op. 26, 2 Polonezy
op. 27, 2 Nokturny
op. 28, 24 Preludia
op. 30, 4 Mazurki
op. 35, Sonata b-moll
op. 50, 3 Mazurki
op. 63, 3 Mazurki
op. 11, Koncert e-moll, cz. II
|
|
|
|
Autografy Etiud op. 10, wydanych tym samym trybem co Koncert, dostarczają bezcennych danych zarówno o tym, jak Chopin notował swoje utwory w tym okresie, jak i o tym, jak pisownię Chopina rozumieli sztycharze. Nasze propozycje dotyczące użycia akcentów długich opieramy m.in. na analizie tego materiału. Przykłady odtworzenia akcentów długich jako krótkich: Etiuda es op. 10 nr 6, t. 6-7, Etiuda c op. 10 nr 12, t. 69.
Długa, lokalnie najwyższa nuta to typowe miejsce dla akcentu długiego, toteż – uwzględniając możliwość niedokładnego odtworzenia znaku przez sztycharza Wf – w tekście głównym proponujemy akcent długi.
kategoria redakcyjna: Adiustacje redakcyjne
zagadnienia: Akcenty długie
notacja: Artykulacja, akcenty, widełki
Powrót do adnotacji