|
|
|
|
Znaki, mające postać odwróconego akcentu (krótkiego lub długiego), nie zawsze były prawidłowo odtwarzane przez sztycharzy, co można stwierdzić, gdy zachował się autograf, np. w Koncercie f op. 21, cz. II, t. 84. Znaki te, stosowane przez Chopina dość rzadko, podkreślają z reguły ważną wyrazowo, drugą nutę we wznoszącym się postępie sekundowym (na ogół półtonowym). Przy braku rękopisu nie ma jednak pewności, jakie były zamierzone umiejscowienie i rozmiar znaku. Co więcej, pomyłką sztycharza mogło być nawet odwrócenie znaku – tego typu błąd niejednokrotnie popełniono w przypadku widełek dynamicznych (np. w Etiudzie c op. 10 nr 12, t. 53). Analiza kilku sytuacji, zawierających podobne znaki, np. wspomniany Koncert f, Scherzo h op. 20, t. 329-332 i analog. czy Preludium a op. 28 nr 2, t. 15-16, skłania nas do uznania odwróconego akcentu długiego za najprawdopodobniejszą rekonstrukcję zapisu [A].
kategoria redakcyjna: Adiustacje redakcyjne
zagadnienia: Odwrócenie znaku
notacja: Artykulacja, akcenty, widełki
Powrót do adnotacji