Filtrowanie: 
Kategoria
Wszystkie
Niejasności graficzne
Interpretacje merytoryczne
Różnice w źródłach
Adiustacje redakcyjne
Poprawki i zmiany
Informacje źródłowe i stylistyczne
Rytm
Wszystkie
Wysokość
Rytm
Łuki
Artykulacja, akcenty, widełki
Określenia słowne
Pedalizacja
Palcowanie
Ozdobniki
Skróty pisowni i inne
Ważność
Wszystkie
Ważne
Główne


Rytm

t. 23

Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. II

..

W Wf partia l.r. jest w 2. połowie taktu źle podpisana w stosunku do pr.r. – ostatnia ósemka fis wypada już pod punktowaną ósemką cis3. Niedokładność poprawiono w Wn i Wa, a znak wskazujący właściwą synchronizację wpisany jest w WfH.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Naniesienia w egzemplarzach lekcyjnych , Adiustacje Wa , Błędy Wf , Adiustacje Wn , Znaki synchronizacji , Dopiski WfH

t. 50

Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. II

..

W Wn1 (→Wn2) nie ma ostatniego łuku przetrzymującego h2. Jest to niewątpliwy błąd, najprawdopodobniej przeoczenie. Znak dodano w Wn3.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Błędy Wn , Adiustacje Wn

t. 53

Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. II

 w Wf

!!!   miniat: 2. połowa taktu, tylko górna 5-linia, bez napisu.                     EZnieU

 w Wn

EZnieU1

w Wa

EZTU

..

Różnice zapisu ćwierćnuty fis1 na początku 2. połowy taktu to przypuszczalnie wynik pomyłki sztycharza Wf i adiustacji pozostałych wydawców. Punktowana ćwierćnuta wersji Wf i Wn – bez względu na sposób zapisu – powoduje chwilowe rozszczepienie najniż­szego z trzech górnych głosów, do tego momentu prowadzonych konsekwentnie od początku tej frazy w t. 52. Z tego względu za najprawdopodobniej poprawną uważamy występującą w Wa ćwierćnutę, przy której naturalny postęp trzech górnych głosów, odpowiadających partiom I i II skrzypiec oraz altówek, pozostaje zachowany.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Błędy Wf , Adiustacje Wn

t. 53

Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. II

Rytm Wf, odczyt dosłowny

!!!   miniat: 2. połowa taktu, tylko górna 5-linia, bez napisu.              tu EZnieU (ósemka i łuczek górnego głosu + 2 nuty, 4 beleczki i 2 kropki na 4. mierze + łuk l.r.)

Wf (prawdopodobna interpretacja→Wn,Wa)

 EZTU

Możliwa interpretacja Wf

EZnieU2 = dodatkowe kropki, szesnastka i łuk w górnym głosie + to, co przedtem w dolnych

Zestawienie Wffort i Wfork

EZnieU3

..

Odtworzona dosłownie notacja Wf musi być uznana za niedokładną, jeśli wartości rytmiczne w 2. połowie taktu są prawidłowe (pomijamy nieistotną w tym miej­scu kwestię ćwierćnuty fis1 na 3. mierze taktu, która omówiona jest osobno). Z tego względu w tek­ś­cie głównym przesuwamy ósemkę h1 przed końcową szesnastkę wyciągu fortepianowego; w ten sam spo­sób pisownię tę zmieniono zarówno w Wn, jak i Wa. Z drugiej strony, można sobie wyobrazić sytuację, w której właśnie rozplanowanie tekstu odzwierciedla zamierzoną relację partii solowej i akompaniamentu – równoczesne wykonanie ostatniej nuty taktu we wszy­stkich partiach – a błędny jest rytm górnego głosu. Prowadzi to do wersji podanej jako alterna­tywna interpretacja pisowni Wf.
W zestawieniu partii solowej z partią orkiestry Wfork, a więc przy wykonywaniu Koncertu z orkiestrą, wspomniana relacja równoczesności również zachodzi, gdyż w głosach instrumentów smyczkowych – skrzypiec i wiolonczel – kończąca takt nuta jest ósemką: . Prowadzi to do ostatniej z podanych wersji, w której prawidłowe elementy notacji Wf to wartość ósemki w partii solowej i podpisanie nut, a błędny jest rytm punktowany dwóch dolnych głosów.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Niedokładności Wf , Adiustacje Wn

t. 56

Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. II

gis2 powtórzone w Wf (→Wa,Wn1Wn2)

!!!   miniat: nic.              Tu pusta klisza 

gis2 przetrzymane w WfS i Wn3

EZTU

..

Dopisany w WfS łuk przetrzymujący gis2 świadczy, że jego brak w Wf (→Wa,Wn1Wn2) to najprawdopodobniej przeoczenie. 

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Naniesienia w egzemplarzach lekcyjnych , Adiustacje Wn , Dopiski WfS