mUltimate Chopin

op. 11, Koncert e-moll, cz. I

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis

Zagadnienia : Przeoczenia odwołania alteracji

t. 8

Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. I

..

W Atut (→Wf) nie ma  przywracającego d1. Tę oczywistą pomyłkę Chopina poprawiono w Wn i Wa.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Przeoczenia odwołania alteracji , Autentyczne korekty Wf

t. 318

Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. I

Bez znaku (disis3) w Wf (→Wa,Wn1→Wn2)

!!!   miniat: ostatnia miara, tylko górna 5-linia.        Tu pusta klisza 

 (disis3) w Wn3

TGTU

 (dis3), alternatywna propozycja redakcji

zamiast podwójnego
..

Przed przedostatnią szesnastką nie ma w większości źródeł znaku chromatycznego. Odczytana dosłownie brzmi ona zatem disis3 ze względu na  przed 2. szesnastką. Wersja ta, pomijając niekonsekwentną pisownię (e2-disis3), realizuje schemat harmoniczny takich figur w t. 315-318 – użycie tylko dźwięków akordowych – i jako taką podajemy ją w tekście głównym, dodając przypominający  przed omawianą nutą. Nie można jednak wykluczyć przeoczenia odwołania alteracji przez Chopina, co jest jednym z najczęstszych jego błędów. Powstała przy założeniu takiej pomyłki wersja z dis3 kontynuuje schemat melodyczny i pianistyczny zdefiniowany w dwóch poprzednich figurach, co proponujemy jako dopuszczalny wariant.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Przeoczenia odwołania alteracji , Adiustacje Wn

t. 323

Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. I

his i h w Wf (→Wn1→Wn2), interpretacja kontekstowa, i Wn3

!!!   miniat: 2 miary, tylko dolna 5-linia, bez cresc.           Tu # his 2. nuta i kaso h 7. nuta = TGTU

h i h w Wa

Tu pusta klisza 
..

W Wf (→Wn1→Wn2)  podwyższający 2. szesnastkę na his nie jest potem odwołany, przez co także 7. szesnastkę należałoby odczytywać jako his. Jest to z pewnością błąd, który poprawiono w Wa i Wn3. O ile jednak adiustator Wn3 skorygował tylko błędnie zapisaną nutę, dodając przed nią , o tyle w Wa usunięto  sprzed 2. nuty, zmieniając jej wysokość na h. Wersja ta, choć z muzycznego i pianistycznego względu możliwa, jest jednak na pewno dowolna – widoczne w Wf ślady dowodzą, że  dodano dopiero w korekcie, niemal na pewno na polecenie Chopina, który nie brał natomiast udziału w korektach Wa. W tekście głównym podajemy skorygowaną przez Chopina wersję Wf, zapisaną poprawnie w Wn3.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Błędy Wf , Przeoczenia odwołania alteracji , Adiustacje Wn , Autentyczne korekty Wf

t. 325

Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. I

..

W Wf (→Wa1) nie ma  przywracającego a2  w ostatniej parze szesnastek. To oczywiste niedopatrzenie uzupełniono w Wn i Wa2 (→Wa3). W tych samych wydaniach dodano jeszcze ostrzegawczy  przed 5. szesnastką a1, co uwzględniamy w tekście głównym, i  przed cis3, co nie wydaje się konieczne. Zachowujemy natomiast występujący we wszystkich wydaniach, formalnie niepotrzebny  przed eis2 w 5. parze szesnastek.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Adiustacje Wa , Błędy Wf , Przeoczenia odwołania alteracji , Adiustacje Wn , Znaki ostrzegawcze

t. 326

Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. I

..

Jako 8. i 10. szesnastkę pr.r. Wf ma his2. Kontekst harmoniczny i pianistyczny wskazują na niewątpliwe błędy, które poprawiono w Wa i Wn3. Natomiast w Wn1 (→Wn2) zmieniono 8. szesnastkę na ais2, ale nie dodano  przed 10. nutą. Brak poprawek w egzemplarzach lekcyjnych świadczy, że najprawdopodobniej uczennice grały prawidłowy tekst, być może w ogóle nie sprawdzając dokładnie zapisu.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Błędy Wf , Przeoczenia odwołania alteracji , Adiustacje Wn