|
|
|
|
|
|
Brzmienie pozbawionej w Wf (→Wa,Wn1→Wn2) znaku chromatycznego przedostatniej szesnastki może budzić wątpliwości. Odczytana dosłownie brzmi ona disis3 ze względu na obowiązujący 
sprzed 2. szesnastki. Wersja ta, zadowalająca z punktu widzenia harmonicznego – disis3 = e3 jest dźwiękiem akordowym, jak we wszystkich podobnie zbudowanych figurach w t. 315-318 – musi być uznana za podstawową.
Z drugiej strony, widząc e2 w akordzie l.r., łatwo zapomnieć o wcześniejszym i odczytać tę nutę jako dis3. Jest to tym bardziej prawdopodobne, że w wersji z dis3 cztery ostatnie szesnastki powielają schemat melodyczny i pianistyczny ukształtowany w dwóch poprzednich figurach. Tego rodzaju przeoczenia odwołania alteracji są jednym z najczęstszych błędów Chopina, najprawdopodobniej popełnionym zresztą chwilę przedtem – 
przywracający h2 na 8. szesnastce taktu był w Wf niemal na pewno dodany dopiero w korekcie, nie było go więc w [A].
Brak adnotacji w egzemplarzach lekcyjnych nie może być tu uważany za argument, gdyż niestandardowa notacja enharmoniczna nie daje gwarancji, że uczniowie grali formalnie zapisany tekst (z disis3), ani tym bardziej, że grali to, co się wydaje na pierwszy rzut oka, czyli dis3.
Podsumowując, w tekście głównym podajemy wersję z disis3, dodając przed tą nutą przypominający (uzupełnienie takie wprowadzono już w Wn3). Wersję z dis3 proponujemy jako dopuszczalny wariant.
kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne
zagadnienia: Przeoczenia odwołania alteracji, Adiustacje Wn
notacja: Wysokość
Powrót do adnotacji