op. 22, Polonez

Wn1 jest oparte na odbitce korektorskiej Wf, bardzo bliskiej ostatecznej postaci tego wydania (wcześniejsze wersje występują w t. 142, 200 i 201) – patrz charakterystyka Wf1. Nic nie wskazuje na bezpośredni udział Chopina w jego powstaniu. Tekst podkładu odtworzono na ogół starannie, choć nie bez usterek:

• pominięto kliniki w t. 41, 43, 83, kropkę staccato w t. 121, zmieniono klinik na kropkę w t. 222 i 242,
• pominięto znaki pedalizacji w t. 85,
• pominięto łuk przetrzymujący G w t. 94,
• pominięto linię dodaną w zapisie półnuty es¹ w t. 132,
• d² zamiast b¹ w t. 192,
• f¹-a¹ zamiast es¹-a¹ w dolnym głosie w t. 220.

Wn1 poddano typowej dla wydawnictw B&H adiustacji, obejmującej:

• dodanie określenia POLONAISE przed t. 1,
• uzupełnienie łuków w typowych figurach l.r., np. w t. 19,
• poprawki błędów rytmicznych w t. 31, 76, 95, 97 (ale nie w t. 151),
• dodanie znaku  w t. 46, 125, przesunięcia i uzupełnienia  w t. 169-171,
• dodanie łuków w t. 51-52, 156-157,
• dodanie wężyka arpeggia w t. 54,
• uzupełnienia przygodnych znaków chromatycznych, niekiedy także ostrzegawczych, np. w t. 73-74, 149-150, 152, 225 i analog.,
• dodanie łuku przetrzymującego h w t. 94,
• przesunięcie początku łuku w t. 101,
• zmianę ósemek na szesnastki w grupce trzech drobnych nutek w t. 125-126,
• poprawkę błędu wysokościowego (f  na d) w t. 128,
• usunięcie ostrzegawczego  w t. 130, 137,
• dodanie kropki staccato w t. 137.

O pewnych zmianach trudno powiedzieć, czy były wprowadzone celowo, czy są skutkiem niedokładności, np.:

• wydłużenie akcentu długiego w t. 31, 132,
• przesunięcie początku łuku w t. 94,
• pominięcie kropki staccato w t. 133.

Jeśli podkładem dla Wn1 była odbitka korektorska Wf z naniesioną korektą Chopina, to niektóre z powyższych zmian mogły być wprowadzone w tej korekcie, np. w t. 94 czy 128.

Osobnym problemem wymagającym omówienia jest kwestia akcentów o kroju krótkich, które w Wn1 występują w dwóch rozmiarach. O ile w Andante dobór tych akcentów w pewnym stopniu uwzględniał różnice długości akcentów występujących w Wf, o tyle w Polonezie różnice te mają najwyraźniej zupełnie przypadkowy charakter. Najlepszym tego przykładem są fragmenty, które w Wf drukowane były z tych samych płyt, przez co akcenty w tych miejscach są siłą rzeczy takie same – patrz charakterystyka Wf. Tymczasem w Wn1 odwzorowano je w różny sposób, np. w t. 47-50 i odpowiadających im t. 191-194 Wf ma krótkie akcenty, które jednak w Wn1 odtworzono za pierwszym razem jako mniejsze, a za drugim jako większe; podobnie w t. 63-65 i analogicznych t. 207-209.

Ponadto analiza rozmieszczenia tych akcentów w Wn1 wykazała, że w t. 1-185 zdecydowanie przeważają mniejsze akcenty – to ok. 80% wszystkich akcentów w tych taktach (większe akcenty pojawiają się w t. 20, 26, 61, 78, 84, 85, 112, 119, 150, 152-154, 156, 163, 167 i 169), natomiast od t. 186 do końca Poloneza z niewiadomego powodu całkowicie zrezygnowano z mniejszych akcentów, wszędzie umieszczając wieksze. W związku z tym w Polonezie nie uwzględniamy i nie komentujemy różnic w wielkości akcentów w Wn1, poza dwoma akcentami wyraźnie dłuższymi od większych akcentów krótkich, które widać w t. 150 i 273.