Zagadnienia : Adiustacje Wn
- « Poprzednia
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- …
- 50
- Następna »
t. 7
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
Trudno przypuszczać, by brak przedłużenia tercji b-des1 mógł być skutkiem pomyłki Chopina, skoro w analogicznym t. 331 kropek w A także nie ma. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wn |
||||||||||||||||
t. 16
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
Pominięcie na początku taktu w Wn1 (→Wf→Wa) nuty F, reprezentującej partię wiolonczel, to z pewnością przeoczenie sztycharza. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Błędy Wn , Adiustacje Wn |
||||||||||||||||
t. 29-31
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
Zakres łuków pr.r. A nie budzi wątpliwości, mimo że żaden z nich nie przekracza kreski taktowej (por. dokładniej zapisane łuki l.r.). Łuki Wn1, a w jeszcze większym stopniu Wf (→Wa), zadziwiają niedokładnością. Notację A prawidłowo odczytano tylko w Wn2. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Błędy Wf , Niedokładności Wn , Adiustacje Wn , Błędy powtórzone Wa |
||||||||||||||||
t. 29-32
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
Notacja akcentów w A jest wyraźna i jednoznaczna – cztery akcenty długie na 3. miarę każdego taktu. Mimo to w wydaniach nie odtworzono wiernie ani umiejscowienia, ani długości znaków. Wszystkie zmiany w Wn1 i Wf mają niewątpliwie przypadkowy charakter, co przy ciasno upakowanym tekście prowadzi do niejasności i utrudnia interpretację i odtworzenie ich pisowni. Akcenty rozpoczynają się niekiedy tak blisko , że wydaje się, iż oba znaki tworzą parę wspólnie akcentującą jedno uderzenie (Chopin dość często używał takich połączeń, ale tutaj A wyklucza takie rozumienie tych znaków). W Wf takie pary umieszczono na tyle niedokładnie, że w t. 30 i 32 znaki zdają się przypadać dopiero na 3. miarę taktu. W Wa ujednolicono notację t. 30-32, uznając że całe pary mają dotyczyć 2. miary; rodzaj użytych akcentów nie jest przy tym oczywisty, ale są one dłuższe niż np. znaki w t. 24-26 i 28. Wn2 odtwarza pisownię A, zastępując jedynie akcenty długie krótkimi. kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach zagadnienia: Akcenty długie , Adiustacje Wa , Niedokładności Wn , Niedokładności Wf , Adiustacje Wn |
||||||||||||||||
t. 30-32
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
Uproszczona notacja A, w którym towarzyszące partii solowej dwudźwięki akompaniamentu orkiestrowego wyodrębnione są jedynie drobniejszym pismem, zmyliła sztycharza Wn1 (→Wf→Wa), który nie zauważywszy różnicy wielkości nut, całe akordy wysztychował normalną czcionką. W Wf w t. 374-376 Chopin nie tylko skorygował ten błąd, ale także wyraźniej rozgraniczył partię solową od akompaniamentu. Tę ostatnią pisownię, jako najpóźniejszą i stanowiącą wyraźne ulepszenie, stosujemy także tutaj. Tekst partii solowej zgodny z intencją Chopina ukazał się drukiem po raz pierwszy w Wydaniu Narodowym. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne zagadnienia: Błędy Wn , Adiustacje Wn , Pominięcie korekty analogicznego miejsca |
- « Poprzednia
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- …
- 50
- Następna »