AW - Autograf okolicznościowy
| Data: | IX 1836 |
| Tytuł: | Etude |
| Dedykacja: | Brak |
Obecnie zaginiony, znany z reprodukcji w książce Leopolda Binentala Chopin (Warszawa 1930), AW znajdował się w albumie Marii Wodzińskiej zawierającym ponadto autografy Etiudy As nr 1 i pieśni "Pierścień". Przedstawia Etiudę w wersji bardzo bliskiej ostatecznej, z licznymi oznaczeniami wykonawczymi, w tym kilkunastoma cyframi palcowania. Sugeruje to, że przy pisaniu AW Chopin dysponował już roboczym autografem [AI], na podstawie którego sporządził następnie także autograf edycyjny [A].
Tekst Etiudy w AW wykazuje szereg drobnych różnic w stosunku do późniejszego [A] (którego tekst można w pewnym stopniu zrekonstuować porównując KDP, KG oraz Wf i Wa):
- przedtakt o wartości ósemki;
- zapis pierwszych 36 taktów z użyciem znaku repetycji, nakazującego powtórzenie t. 1-17 po t. 19;
- mniej uważna pisownia znaków chromatycznych, np. w t. 7, 12;
- przerwany łuk w t. 7 i 26;
- zakończenie – trzy ostatnie c2 zanotowane jako drobne nuty w t. 68, przez co formalnie utwór jest w tym rękopisie o takt krótszy.
Jeszcze więcej różnic pojawia się w porównaniu z wersją drukowaną, uzupełnioną przez Chopina w [A] i pozostałych rękopisach edycyjnych:
- tylko trzy oznaczenia pedalizacji (wszystkie na 1. stronie rękopisu) – t. 7 (i 26), 11 (i 30) oraz 18-19;
- odmienna koncepcja interpretacyjna t. 36-50, pozbawiona większych różnic dynamicznych, za to ze zmianami agogicznymi – patrz t. 43-45 i 48-50.
AW zawiera mniej skreśleń niż AI Etiudy As nr 1, nie można też w nim wskazać poprawek i dopisków robionych ołówkiem (ze względu na zaginięcie oryginału nie da się tego całkiem wykluczyć). Mimo to, kilkanaście różnego rodzaju skreśleń, a także szkic (glosa?) ostatecznego rytmu zakończenia nadaje także temu autografowi częściowo roboczy charakter. Zapis jest bardzo pospieszny, na co wskazują liczne "haczyki" i duża liczba uproszczonych graficznie kasowników (pisanych jako jedna zygzakowata linia, przypominająca pisaną ręcznie cyfrę 4) – por. np. ostatnią linijkę 2. strony (t. 53-57), gdzie 10 z 11 znaków ma taką postać.
