op. 26 nr 2, Polonez es-moll

Autograf-czystopis, przeznaczony na podkład do pierwszego wydania francuskiego (Wf1), sporządzony między 1831 a 1836 r. Autograf posiada kartę tytułową z dedykacją i podpisem kompozytora: Deux polonaises pour le piano dediés [!] à son ami J. Dessauer par F. Chopin. 

A zawiera liczne poprawki (najczęściej skreślenia), które nie utrudniają jego odczytania, świadczą jednak o trwającej wciąż pracy nad wykończeniem szczegółów dzieła. Chopin zmieniał, usuwał lub przenosił:

• określenia wykonawcze, np. w t. 3-7, 48-49 czy 101-102;
• szczegóły akompaniamentu, np. w t. 14, 20, 22, 38, 71-72;
• akcenty (np. w t. 18), kropki staccato (np. w t. 80);
• łuki, np. w t. 20, ;
• podział akordów pomiędzy ręce, np. w t. 24 czy 89;
• grupowanie wartości rytmicznych, np. zmiana osobnych ósemek, zapisanych z chorągiewkami, na parę powiązaną belką w t. 28;
• wartości rytmiczne, np. w t. 84 i 92.

Takty 49-68 oraz 105-171 (czyli niemal połowa Poloneza) są w A zapisane skrótowo za pomocą numerów taktów, które należało w tym miejscu powtórzyć. Spowodowało to szereg błędów i pomyłek popełnionych podczas przygotowania utworu do druku – szerzej opisanych w charakterystyce Wf1 oraz w uwagach do poszczególnych miejsc (por. t. 49).

Wątpliwości budzi także kwestia repetycji t. 21-68. Znak repetycji pojawia się na końcu tej części (w t. 68), lecz brak mu odpowiednika na początku (w t. 21), tak iż nie jest jasne, czy Chopin chciał powtórzenia tych taktów, czy nie – patrz t. 21.

Do niedokładności A można także zaliczyć:

• artykulację w t. 69-99 – kropki staccato, zwłaszcza dla l.r., zapisane są niekonsekwentnie, a koncepcja łukowania nie została jeszcze do końca sprecyzowana. Szczegółową korektę tego fragmentu Chopin przeprowadził w Wf1, uściślając i zmieniając zapis (por. t. 69 i 70-71);
• pominięcia znaków chromatycznych, np. bemoli przywracających as i As w t. 3, kasowników podwyższających as i des¹ na a i d¹ w t. 14 i ges¹ na g¹ w t. 15, czy sześciu kasowników w t. 32;
• niepewną notację nut ces/c – zbędne bemole przed ces (np. w t. 16-17) i brak kasowników podwyższających ces na c (np. w t. 34-40).

Zdarzają się także niedokładności rytmiczne, np. w t. 89.

Notacja A zdradza pośpiech, widoczny m.in. w niedokładnych łukach (np. w t. 4 i 19) lub zanotowanych w uproszczonej postaci znakach chromatycznych (np. kasowniki, a także bemole w t. 33-38).