Wf - Wydanie francuskie
Wn - Wydanie niemieckie
Filiacja źródeł
Filiacja i chronologia źródeł Preludium jest w swym ogólnym zarysie niepodważalna. Niektóre zagadnienia szczegółowe są jednak problematyczne, np. zakres adiustacji i ewentualnej Chopinowskiej korekty Wn1, a także kwestia wzajemnej relacji dwóch autografów, służących za podkład dla Wf1 i Wn1. Pierwsze z nich omawiamy charakteryzując Wn, tu natomiast skupimy się na próbie scharakteryzowania zaginionych autografów.
Samo istnienie dwóch autografów edycyjnych nie ulega wątpliwości. Chopin pisze o nich w liście do Juliana Fontany z dn. 6 X 1841: "Posyłam ci Preludium większym [c]harakterem dla Schlesingera, a mniejszym dla Mechettego." Porównanie dwóch zachowanych Chopinowskich autografów edycyjnych, np. Poloneza-Fantazji op. 61, pozwala wyobrazić sobie, co Chopin mógł miec na myśli, pisząc o mniejszym i większym charakterze. Autograf pisany jako pierwszy, z widocznymi śladami męki twórczej w postaci licznych skreśleń i poprawek, robi wrażenie zanotowanego "większym charakterem". W autografie późniejszym, przepisywanym z już opracowanego poprzednika, czystość, przejrzystość i większa gęstość zapisu składają się na obraz "mniejszego charakteru". Wydaje się więc prawdopodobne, że podkładem dla Wf1 był autograf wcześniejszy, który w tej sytuacji oznaczamy [A1], zaś autograf późniejszy – [A2] – służył za podkład dla Wn1. Posyłanie wydawcy francuskiemu najwcześniejszego z dwóch lub trzech autografów edycyjnych stało się w późniejszych latach niezmiennym zwyczajem Chopina.
Porównanie cech obu zaginionych autografów może być z konieczności dokonane jedynie przez pryzmat błędów i ewentualnych korekt wydań, które miały je za podkład. W szczególności, odmienne, zawierające więcej elementów wersje jednego z wydań można na ogół uważać albo za uprecyzyjnienie notacji podkładu, albo przeoczenie drugiego wydania. Najistotniejszą różnicą, dotyczącą niemal całego Preludium, jest konsekwentnie odmienna pedalizacja t. 5-6 i analog. W tym przypadku nie wydaje się możliwe wskazanie jednej z wersji jako dokładniejszej.
Jako przykłady nieco staranniejszej i bardziej przemyślanej notacji [A2] (→Wn) można podać: ten. w t. 17, znaki chromatyczne w t. 18, pisownię rytmiczną t. 22 i 26, dokładniejsze określenia dynamiczne w t. 33-35, pedalizację w t. 52-55 i 84-85, rytmy punktowane w t. 67 i 71, czy wreszcie 
w t. 78. Jest jednak kilka miejsc, w których to wersja [A1] (→Wf1) wydaje się dokładniejsza: przednutka w t. 2, kreseczki wyznaczające zakres zmiany dynamicznej w t. 55-58, 63-66 i na końcu Cadenzy w t. 79, łuk w t. 90-91.