op. 45, Preludium cis-moll

Oddzielna publikacja Preludium, sporządzona wkrótce po Wf1 i na jego podstawie. Tekst nutowy rozłożono aż na siedmiu stronach, wprowadzono też kilkadziesiąt różnego kalibru poprawek, głównie uzupełnień znaków chromatycznych. Nie ustrzeżono się przy tym szeregu nowych błędów, niekiedy rażących. Wobec braku charakterystycznych dla Chopina drobnych ulepszeń redukuje to praktycznie do zera prawdopodobieństwo udziału kompozytora w przygotowaniu Wf2.

Olbrzymia większość uzupełnień dotyczy oczywistych braków Wf1, dodano np. trzy  przy F i f w t. 29-30 czy trzy  przed trzema ostatnimi ósemkami w t. 31 i 37, a także chorągiewkę ósemkową w t. 54. Ponadto przesunięto przed właściwą nutę (d¹)  w t. 12 i usunięto zbędny  przed ostatnią ósemką w t. 85.

Wśród zmian świadczących o niezrozumieniu adiustowanego tekstu można wymienić przesunięcie znaku  na koniec t. 4, usunięcie kropki przedłużającej a¹ w t. 16, dodanie błędnego  ostrzegawczego w t. 18, zastąpienie prawidłowego  (c²) przez błędny  (ces²), a także dostosowanie rozplanowania nut w t. 48 do błędnych wartości rytmicznych. Do zmian w tej kategorii trzeba też zaliczyć nie mające formalnie wpływu na sens tekstu przeniesienie pod nuty łuków obejmujących ósemkowe pasaże l.r., np. w t. 37-50.

Niektóre elementy notacji występujące w Wf1 zostały pominięte w Wf2: łuk przetrzymujący H w t. 22-23,  w t. 38,  w t. 64, kreseczki wyznaczające zasięg cresc. w t. 65-66, dim. na końcu t. 79. Są to najprawdopodobniej przeoczenia (z pewnością w przypadku t. 64-66).

Od lat 60-tych XIX w. egzemplarze Wf2 opatrywano okładką serii Edition Originale. Oeuvres Complètes [...] de Frédéric Chopin, realizowanej przez następcę Schlesingera, Brandusa (w momencie publikacji tej wersji Wf2 firma nazywała się Brandus et Dufour).