Zagadnienia : Adiustacje Wf
t.
|
Utwór: op. 50 nr 2, Mazurek As-dur
..
Arpeggio przed akordem z przednutką nie zostało poprawnie odtworzone w żadnym z pierwszych wydań. Wersja Wf (→Wa) to najprawdopodobniej zniekształcony zapis A1 – oznaczający arpeggio pionowy łuk odtworzono jako konwencjonalny, co w tym wypadku nadało mu postać łuku przetrzymującego przednutkę. W Wn wężyk arpeggia obejmuje błędnie także es w l.r. We wszystkich wydaniach przednutka jest – wbrew A1 – przekreślona, co prawdopodobnie jest niedokładnością lub rutynową adiustacją. Nie ma to wszakże wpływu na wykonanie, gdyż Chopin często traktował przekreślone i nieprzekreślone drobne ósemki zamiennie. W tekście głównym podajemy niewątpliwie autentyczną pisownię A1, zaś jako wersję alternatywną proponujemy rekonstrukcję notacji [A2], przy założeniu, że w Wn1 odtworzono prawidłowo wszystkie elementy zapisu oprócz zasięgu wężyka. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Niedokładności Wn , Adiustacje Wf |
|||||||||
t. 1
|
Utwór: op. 42, Walc As-dur
..
W tekście głównym podajemy tytuł w brzmieniu przyjętym w nagłówkach Wf i Wn. Nie ulega wątpliwości, że dodatki do tytułu, jak "grande" w Wf i Wa czy "nouvelle" na stronie tytułowej Wf zostały wprowadzone w celach marketingowych i z inicjatywy wydawców (być może czasem za zgodą Chopina). kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wa , Różne tytuły , Adiustacje Wf |
|||||||||
t. 1-22
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. I
..
W Wn całe pierwsze Tutti jest zapisane czcionką normalnej wielkości, wyraźnie wbrew notacji A i powszechnie stosowanym zasadom publikacji solowych wersji dzieł z akompaniamentem orkiestry. Dlatego traktujemy to jako oczywistą pomyłkę, którą odtwarzamy jedynie w wersji "transkrypcja". Można się dziwić, że nie zwrócono na to uwagi, przygotowując Wn2, starannie na ogół zadiustowane na podstawie A. W Wf (→Wa) błędu tego nie powtórzono, co wydaje się być decyzją wydawcy, być może konsultowaną z Chopinem. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Błędy Wn , Adiustacje Wf |
|||||||||
t. 1-3
|
Utwór: op. 31, Scherzo b-moll
..
Łuki l.r. dodane w t. 1-2, 2-3 w Wf są niemal na pewno nieautentyczne. Dodano je prawdopodobnie ze względu na zmianę układu graficznego tekstu – w pisowni A (→KF→Wn) partia pr.r. umieszczona jest razem z l.r. na dolnej pięciolinii, dzięki czemu łuk nad nutami w naturalny sposób odnosi się do obu partii. W Wf (→Wa) partię pr.r. przeniesiono na górną pięciolinię i kwestia artykulacji i frazowania l.r. przestała być tak oczywista. Mógł na to zwrócić uwagę sam Chopin, ale trudno przypuszczać, by dodał łuk sugerujący odmienne frazowanie l.r. Identyczne uzupełnienie w Wn1, niekorygowanym przez Chopina, doskonale ilustruje sposób myślenia sztycharzy lub adiustatorów (w Wn1 i Wa w t. 1-2 do łuku l.r. dopasowano także łuk pr.r., wbrew podkładom). kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wn , Adiustacje Wf |
|||||||||
t. 1-3
|
Utwór: op. 28 nr 2, Preludium a-moll
..
Dwugłosowy zapis partii l.r., w którym wyodrębniony jest powtarzający się motyw H-Ais-H-G, został wprowadzony już w As i zachowany w A (→KF→Wn). W przeciwieństwie do As, w którym wszystkie 3 takty są tak zapisane (z użyciem skrótów), w wersji przygotowanej do druku Chopin zapisał w ten sposób tylko 2 pierwsze takty, które należy niewątpliwie traktować jako wzorzec dla następnych, zanotowanych już w uproszczony sposób. Przyjęcie w Wf (→Wa) tej uproszczonej pisowni już w t. 1-2 to niemal na pewno dowolność sztycharza, który nie dostrzegłszy możliwości zastosowania układu wiązań użytego w Wn i w naszym tekście (merytorycznie równoważnego notacji Chopinowskiej), uznał zapis autentyczny za niemożliwy do odtworzenia w druku. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany zagadnienia: Adiustacje Wf |