mUltimate Chopin

op. 2, Wariacje, całość

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis

Zagadnienia : Autentyczne korekty Wn

t. 186

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

Bez palcowania w ApI i A (→Wn1→Wf,Wa)
..

Palcowanie dodane w Wn2 (→Wn3,WfSB) jest w tym miejscu zgodne z preferencjami Chopina – por. np. palcowanie powtarzanych nut wpisane w egzemplarzach lekcyjnych Walca Es op. 18, t. 21-25. Mogłoby zatem od niego pochodzić, jednak z powodów omó­wionych w charakterystyce Wn2 nie podaje­my go w tekście głównym.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wn , Autentyczne korekty Wn

t. 194-195

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

Łuk w Wn (→Wf,Wa), interpretacja kontekstowa

Łuk według Wn (→Wf,Wa), interpretacja kontekstowa

kor ApI
..

Łuk pomiędzy tymi taktami został dodany w Wn1, niewykluczone, że przez Chopina. Zapis jest jednak niedokładny, gdyż wydrukowano tylko zakończenie łuku w t. 195, w nowej linii. Zdaniem redakcji, nie można też wykluczyć pomyłkowego umieszczenia tego łuku, zwłaszcza że w podobnym zwrocie w t. 178-179 nie ma w tym miejscu łuku. Z drugiej strony zdecydowana większość (8 z 11) figur, w których trzydziestodwójka po pauzie poprzedza nutę innej wysokości jest objęta dwunutowym łukiem. W dodatku 2 z 3 sytuacji, w których nie ma łuku, są problematyczne – łuk w t. 180-181 został niemal na pewno przeoczony (w analogicznych t. 192-193 odpowiedni łuk figuruje), a w t. 194 trzydziestodwójka b1 prowadzi w melodii do c2, ale b1 jest powtórzone w niższym głosie. Biorąc pod uwagę tę statystykę i możliwość korekty Chopina, w tekście głównym uwzględniamy omawiany łuk.

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Niedokładności Wn , Autentyczne korekty Wn , Niepewna kontynuacja łuku

t. 208-211

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

4 kropki staccato w A

! miniat: wycinek, tylko dolna 5-linia.                 Tu kropki nad basami w t. 1, jak w TGTU

32 kliniki w Wn (→Wf,Wa)

4 takty kliników

32 kliniki i krop­ki proponowane przez redakcję

TGTU
..

Dodanie znaków w partii l.r. wydaje się uzasad­nione i jako takie mogło wyjść od Chopina. Zda­niem redakcji, nie dotyczy to jednak zastąpienia wpisanych w A kropek przez kliniki – albo do­pisa­ne w egzemplarzu korektowym (być może przez Chopina) znaki zostały błędnie odczytane, albo dopisujący je (być może Chopin) użył klini­ków, by dostosować się do już wydrukowanych kliników. W tekście głównym uwzględniamy zatem dodane znaki, zachowując wszakże ich zróżnicowanie wzorowane na autentycznych oznaczeniach partii pr.r. i w pewnym sensie potwierdzone kropkami l.r. w A w t. 208.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wn , Autentyczne korekty Wn , Kliniki

t. 240

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

Bez określenia w ApI

Tu bez kliszy 

 

marcato od 1. ósemki w A

tylko marcato EZTU

marcato po 1. ósemce w Wn (→Wf,Wa,WfSB)

wycinek jak tu, tylko Wn1                         EZnieU pół taktu tylko l.r.
..

Zmiana umiejscowienia wskazówki marcato, wprowadzona w Wn1 i pozostałych wydaniach, nie wydaje się być przypadkowa, jej autentyczność nie jest jednak pewna. W tekście głównym podajemy więc wersję A, traktując zapis Wn (→Wf,Wa,WfSB) jako równorzędny wariant.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wn , Autentyczne korekty Wn

t. 256

Utwór: op. 2, Wariacje, całość

Nuty es w A, odczyt dosłowny

! miniat: wycinek;                         tr = puste;       red = kaso a1 i a2

Nuty e w ApI i A (interpretacja kontekstowa→Wn→Wf,Wa)

TGTU = 5 kaso e1, e2, e3, a1, a2
..

W całym pasażu Chopin nie postawił żadnych znaków chromatycznych oprócz kasowników przed 1. i 3. nutą (e i a). O ile konieczność podwyższenia kolejnych as na a nie ulega kwestii, o tyle użycie es1, es2 i es3 byłoby z harmonicznego i pianistycznego punktu widzenia możliwe. Większość argumentów przemawia jednak za użyciem e1, e2 i e3:

  • w figuracjach opartych na powtarzaniu pewnej figury w różnych oktawach (najczęściej pasaże lub gamy) Chopin uważał znaki chromatyczne umieszczone w pierwszej figurze za obowiązujące w całej sekwencji. Ewentualne odstępstwa oznaczał znakami ostrzegawczymi, jak np. bemole przed b2 w t. 60 i 62. Gdyby więc w omawianym pasażu słyszał es1, najprawdopodobniej opatrzyłby je ;
  • powyższe rozumowanie jest częściowo potwierdzone przez ApI, w którym znajduje się  przed przedostatnią nutą 1. miary taktu (e3);
  • kontekstem harmonicznym jest tu akord F-dur (bez septymy es), co potwierdzają zarówno partia orkiestry, jak i akordy fortepianu (na 3. ósemce i na końcu taktu). Nuty es w pasażu byłyby odczuwane jako akordowe, dając wrażenie akordu dominanty septymowej (F7). Natomiast alterowane nuty e słyszymy jako dźwięki obce, co zachowuje nienaruszone poczucie akordu F-dur jako podstawy harmonicznej;
  • w Wn (→Wf,Wa) dodano kasowniki podwyższające es1 na e1 i es2 na e2 (ten drugi działający także na es3; trzeci dodano tylko w Wn3), nawet jeśli wstawił je adiustator, nie zostały zakwestionowane przez Chopina w korekcie Wf1.

Jeśli chodzi o brakujące kasowniki przed a1 i a2, to w Wn1 (→Wf1,Wn2→WfSB) dodano tylko ten przed a2, co uzupełniono w Wa i Wn3.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Znaki chromatyczne w różnych oktawach , Adiustacje Wn , Autentyczne korekty Wn , Niedokładności A