op. 63 nr 1, Mazurek H-dur

Wf1 oparte jest na zaginionym autografie [A] i było korygowane przez Chopina. Korekta ta miała najprawdopodobniej dwie fazy, na co wskazuje pominięcie niektórych poprawek w Wn1, opartym na odbitce korektorskiej Wf1 niezawierającej tych najpóźniejszych zmian. Dowodów takiej zależności obu wydań dostarczają sytuacje w t. 66, a zwłaszcza w t. 76, w którym błąd tercjowy widoczny w Wn1 (→Wn2) został popełniony przez sztycharza Wf1, a następnie w gotowym Wf1 poprawiony (inne takie dowody znajdują się również w Mazurku f nr 2, t. 13 i cis nr 3, t. 24). Korekty ostatniej fazy można podejrzewać także tam, gdzie w Wn1 nie ma pewnych elementów notacji, np. w t. 14 i 15 czy 25.

Wf1 zawiera szereg usterek, np.:

• pominięcie dźwięku e¹ w t. 5, co jest prawdopodobnie przeoczeniem,
• umieszczenie mordentów pod tercjami pr.r. w t. 5, 7 i analog., mimo że odnoszą się one z pewnością do górnych nut,
• szesnastka cis¹-dis¹ w t. 7 zamiast h-cis¹,
• brak krzyżyków nad mordentami w t. 7, 15 i 75,
• brak łuk przetrzymującego fis w t. 55-56,
• przeoczenie łuku w l.r. w t. 58,
• przeoczenie krzyżyków podwyższających d na dis w t. 59-60, 62 i 63 oraz A na Ais w t. 60, choć prawie na pewno są to niedokładności Chopina, a nie redakcji Wf,
• pominięcie łuków przetrzymujących cis¹ w t. 61-64,
• błąd tercjowy w t. 72 – błędna szesnastka h zamiast gis,
• przeoczenie arpeggia w t. 79.

Krótkie, kilkuósemkowe łuki w temacie głównym Mazurka stawiane są w Wf1 niekonsekwentnie, co w porównaniu z bardziej jednolitą notacją AI musi być uznane za niedokładność – patrz t. 3-4, 69-70 i 71-72.

W kilku miejscach tekst Wf1 nie jest jeszcze ostateczny, gdyż Chopin wprowadził dalsze zmiany korygując Wf2 – patrz lista w charakterystyce tego wydania.

Ślady korekty Wf1 można znaleźć np. w t. 66, gdzie wyraźnie widać, że na  podwyższający d² na dis² nie zostawiono miejsca, co oznacza, że dodano go później. w t. 76, obecny w Wn1 (→Wn2), to również przykład korekty Wf1 – błąd został wyłapany i poprawiony przed publikacją, ale już po przekazaniu egzemplarza korektowego do Wn (w wydaniu francuskim wyraźnie widać ślady usuniętej główki nuty). Późną korektę można podejrzewać jeszcze w t. 92, gdzie w Wf1 widnieje akcent nieobecny w Wn, choć mogło to być oczywiście przeoczenie niemieckiego sztycharza.