Zagadnienia : Błędy A
t. 404
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
Wersja Wn1 (→Wf→Wa) jest niemal na pewno błędna – przerwanie oktawowego prowadzenia najwyższego głosu nie ma tu żadnego uzasadnienia. W tekście głównym zachowujemy więc wersję A. Oceny tej nie zmienia dodanie w Wn1 przeoczonego przez Chopina podwyższającego des3 na d3, gdyż zrobił to zapewne adiustator (w A Chopin przeoczył także podwyższający des2 na d2). kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach zagadnienia: Błędy Wn , Adiustacje Wn , Przeoczenia znaków aktualnej tonacji , Błędy A |
|||
t. 415-417
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
W A t. 415 (od 2. miary), 416 i 1. ósemka t. 417 napisane są oktawę niżej, gdyż nie zostały objęte przenośnikiem oktawowym. Ta oczywista pomyłka została sprostowana – być może przez Chopina – już w Wn1 (→Wf→Wa, →Wn2). kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach zagadnienia: Błędy A , Autentyczne korekty Wn |
|||
t. 422
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
W A (→Wn→Wf) nie ma przywracającego g2 na 3. mierze tego taktu. To oczywiste przeoczenie – por. analogiczny t. 414 – poprawiono tylko w Wa. Identyczny błąd znajdujemy w A także w dwóch pozostałych wystąpieniach podobnych figur (t. 454 i 462). W tego typu fakturze Chopin traktował oba głosy w dużym stopniu niezależnie, dlatego alteracja będąca częścią chromatycznego postępu w górnym głosie nie wpływała w wewnętrznym słyszeniu kompozytora na tworzące podkład harmoniczny nuty dolnego głosu. Por. liczne tego rodzaju błędy i niedokładności w Etiudzie a op. 10 nr 2, np. w t. 1 i 5, a także odwrotną sytuację w I cz. Koncertu, t. 302 i 304. kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wa , Przeoczenia odwołania alteracji , Błędy A , Błędy powtórzone Wn , Błędy powtórzone Wf |
|||
t. 422-423
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
Odczytana dosłownie wersja A (→Wn1→Wf1) jest z pewnością błędna, mimo że oba takty są tak samo zapisane za drugim razem (t. 462-463). Świadczy o tym akord B-g-des1-f1 (a nie -e1) brzmiący w orkiestrze od początku t. 422, a przede wszystkim bemole obniżające e3 na es3, które w obu taktach zostały dodane w korekcie Wf2 (→Wa), niemal na pewno przez Chopina. Bemole dodano także w Wn2. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany zagadnienia: Adiustacje Wn , Przeoczenia znaków aktualnej tonacji , Błędy A , Autentyczne korekty Wf |
|||
t. 423
|
Utwór: op. 21, Koncert f-moll, cz. III
..
Na początku taktu w A nie ma obniżającego d3 na des3. To oczywiste przeoczenie Chopina zostało poprawione – być może przez niego – już w Wn1 (→Wf→Wa, →Wn2). kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach zagadnienia: Przeoczenia znaków aktualnej tonacji , Błędy A , Autentyczne korekty Wn |