- « Poprzednia
- 1
- …
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- …
- 72
- Następna »
t. 137-138
|
Utwór: op. 35, Sonata b-moll, cz. I
..
W KG i Wf, które odtwarzają z pewnością notację [A], kasowniki przed nutami g i d wpisane są tylko w skrajnych głosach – przy dolnych nutach l.r. i górnych pr.r. Wyjątek stanowią oktawy D1-D (obie nuty opatrzone kasownikami, choć w Wf1-Wf3 tylko w t. 138) i pozbawiona nuta g3 w t. 138. W Wn i Wa notacja jest poprawna (z wyjątkiem pozbawionej kasowników ósemki D1-D w t. 137 w Wa1). kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wa , Niedokładności Wf , Adiustacje Wn , Adiustacje Wf , Niedokładności KG |
|||||||||||
t. 137
|
Utwór: op. 35, Sonata b-moll, cz. I
..
Zarówno niezgodne z budową taktu łukowanie l.r. w KG, jak i brak drugiego łuku w Wf1 to niemal na pewno pomyłki kopisty i sztycharza. Łuk dodany w korekcie Wf2 (→Wa,Wf3→Wf4) jest natomiast prawdopodobnie niedokładny, o czym przekonuje łukowanie następnych taktów. W tekście głównym podajemy prawdopodobną rekonstukcję łuków [A], trafnie odgadniętą w Wn. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Błędy Wf , Niedokładności Wf , Adiustacje Wn , Adiustacje Wf , Niedokładności KG |
|||||||||||
t. 137-138
|
Utwór: op. 35, Sonata b-moll, cz. I
..
W tekście głównym przyjmujemy pedalizację Wf, zgodną z pedalizacją następnych taktów. Umiejscowienie znaku w Wn, choć z pianistycznego punktu widzenia trafne, jest jednak prawdopodobnie dowolnością sztycharza. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Niedokładności Wn , Niedokładności KG |
|||||||||||
t. 139
|
Utwór: op. 35, Sonata b-moll, cz. I
..
W Wn i Wa2 dodano przypominający przy des1 w l.r. W tekście głównym dodajemy jeszcze przy f3 w pr.r. kategoria redakcyjna: Adiustacje redakcyjne zagadnienia: Adiustacje Wa , Adiustacje Wn |
|||||||||||
t. 141
|
Utwór: op. 35, Sonata b-moll, cz. I
..
Wersja 4. ósemki z h2 może nie być autentyczna, gdyż widoczny przed tą nutą w KG i Wf1 (→Wf2→Wa1) miał prawdopodobnie dotyczyć dolnej nuty tercji, g2 (adiustatorzy Wn i Wa2 dodali tu drugi , uznając jego brak za zwykłe przeoczenie). Wskazuje na to porównanie z analogicznymi taktami – we wszystkich pozostałych miejscach (t. 137, 143, 145 i 147-149) górny głos dwudźwięków prowadzony jest diatonicznie, bez podwyższania nuty na 4. ósemce taktu. Potwierdza to Chopinowska korekta Wf3 (→Wf4), w której znak przeniesiono przed dolną nutę, co dowodzi, że kompozytor słyszał tu g2-b2. Jeśli zaś g2-b2 było rzeczywiście od początku zamierzone przez Chopina, to w [A] był przypuszczalnie postawiony niedokładnie, gdyż dwie osoby – kopista i sztycharz Wf1 – odczytały go niewłaściwie. kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wa , Adiustacje Wn , Przeoczenia znaków aktualnej tonacji , Autentyczne korekty Wf |
- « Poprzednia
- 1
- …
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- …
- 72
- Następna »