A - Autograf
| Data: | ⇒II 1837 |
| Tytuł: | 4me Etude |
| Dedykacja: | Brak |
A zawiera bardzo dużo skreśleń i poprawek, tak iż w zasadzie można by go określić mianem roboczego. Mimo to niewątpliwie służył za podkład do Wf, o czym przekonują widoczne, liczne notatki sztycharskie. Jest to jedyny zachowany rękopis z obejmującego całe op. 25 zestawu przeznaczonego dla Wf. Jest też najprawdopodobniej jedynym autografem edycyjnym tej Etiudy.
Skreślenia i poprawki ujawniają drobiazgową pracę Chopina nad dopracowaniem szczegółów harmonicznych (por. np. t. 27), sprecyzowaniem artykulacji i frazowania pr.r., oznaczeniem dynamiki i pedalizacji. Zwracają uwagę pracochłonne przeróbki notacji nie mające bezpośredniego przełożenia na brzmienie muzyki – np. zastępowanie chorągiewek ósemkowych wiązaniami, czy znaków staccato określeniem słownym (por. t. 9-11). Zakres i liczba tych poprawek, zapewne pospiesznie wprowadzanych, sprzyjały rozproszeniu uwagi prowadzącemu do różnego kalibru niedokładności – por. t. 15, 15-16, 25-26 i 38.
Duża liczba skreśleń mogła też wpłynąć na pominięcie w A szeregu zmian wprowadzonych w KF i podkładzie do Wa – Chopin miał poczucie, że A został już wystarczająco opracowany, i podświadomie unikał nadmiaru poprawek i uzupełnień. Możliwe również, że instyktownie obawiał się, by rękopis nie stał się nieczytelny. Do tej kategorii można zaliczyć np. zmiany w t. 16, pedalizację w t. 25-26, 46, 58-61, zmianę E na C w t. 60, a być może także oznaczenia dynamiczne w t. 1-12 i 39-53. Sygnalizujemy to przypuszczenie, mimo że w każdej tego typu sytuacji można łatwo podać także inne wyjaśnienia, jak choćby zwykłe niedopatrzenie, wynikłe z krzyżowania się pracy twórczej nad doszlifowaniem szczegółów i optymalizacją zapisu z pracą redakcyjną, polegającą na równoległym porządkowaniu i ujednolicaniu notacji trzech rękopisów edycyjnych.
Mimo licznych poprawek, łukowanie Etiudy nie zostało przez Chopina precyzyjnie oznaczone, co stało się przyczyną wątpliwości kopistów i sztycharzy (a później redaktorów) – por. t. 17-19, 27, 48, 55-57.
A (→Wf) zawiera także pewne elementy, prawdopodobnie dopisane w ostatniej chwili, których nie ma w innych źródłach, np. 
w t. 8, ostatni pedał w t. 57, a zwłaszcza przednutkę w t. 63. Największy wpływ na charakter i kształt brzmieniowy Etiudy ma jednak tempo metronomiczne, które w A (→Wf) jest wyraźnie wolniejsze niż w pozostałych źródłach.
| Oryginał w: | Bibliothèque Nationale de France, Paryż |
| Sygnatura: | Rés. 50 (2) |
